Oorzaak...

en gevolg

(Ps. witte baal op achtergrond is geen wasmand maar kunst...)

Dwaze Dagen

De Drie Dwaze Dagen zijn van start gegaan. Er waren jaren dat ik gewapend met vriendin of moeder meedeed aan de tijdelijke gekte. Boekjes in de hand en een plan van aanpak. Als jij nu op de eerste verdieping de spijkerbroeken haalt, kijk ik op de vierde voor de dekbedovertrekken. Klaar voor de start... Af! Als er dan werd omgeroepen dat op de derde alle lingerie tot tien uur met nog eens 20% extra korting van de hand ging, liet je alles vallen en spurtte naar de derde. Ik kon er altijd wel de lol van inzien en zeker als ik wat koopjes wegkaapte. Dit jaar roep ik dingen als ' Poeh, veel te druk'  en ' Ik heb niet echt iets leuks gezien' maar ondertussen zat ik gisteravond toch online de boekjes te bekijken en een verlanglijstje te maken. Zijn de Dwaze Dagen een onontkoombaar virus? Folklore? Verplichte kost bij elke inburgering? Of ordinaire dekmantel voor koopwoede? Wat het ook is, om acht uur vanochtend dacht ik ' Nu gaan de deuren open'  (excuses voor deze oppervlakkigheid). En toen ik mijn kleine man in bed stopte dacht ik 'Koffie!' en 'www.debijenkorf.nl' Niks geen drukte, gewoon online dwaas bestellen... Stuit ik op een enorme man, de portier en nadat ik me netjes bij hem digitaal heb aangemeld, ontvang ik de volgende mail:

U bent aangemeld in de digitale wachtrij voor de Drie Dwaze Dagen. U ontvangt een bericht zodra u aan de beurt bent om te shoppen op debijenkorf.nl.

Dat is inmiddels een uur geleden...

Tsja...

Je wilt het beste voor de kleine man. Dus kook je een gezonde maaltijd. Maar terwijl het staat af te koelen, gooi je een bord stuk op het aanrecht. Scherven op de vloer, het aanrecht én in het eten. Tsja, probeer dat maar eens uit te leggen aan een hongerige éénjarige die klaar zit in zijn eetstoel...

Niets is vanzelfsprekend

In Zomergasten wist ze de hele avond mijn aandacht vast te houden. Step Vaessen, correspondente voor de Arabsiche zender Al Jazeera. Veertien jaar geleden verruilde ze Nederland voor een bestaan als journaliste in Indonesië. Ik vond haar gedreven, intelligent en openhartig. Ze vertelde over de dood van haar ex-man die zelfmoord had gepleegd. Ze vertelde vol liefde over haar zoon Agus. Net als de helft van Nederland kocht ik haar boek ' Jihad met sambal'.  In één adem heb ik het uitgelezen. In haar journalistieke werk en in haar boek probeert ze de vinger te leggen op conflicten tussen mensen, gedreven door haat en onverdraagzaamheid vermomd als religie. Ze schrijft:

"Woorden van haat zijn eenvoudiger te absorberen dan het ingewikelde grijze gebied van verdraagzaamheid... Toch zit het sluiten van vrede net zo in de mens als als het oorlog voeren. Het kost alleen iets meer energie. Verdraagzaamheid vergt namelijk dat je je eigen tekortkomingen toegeeft en dat vereist moed." 


Een belangrijke levensles voor haarzelf is het moment waarop ze voor het eerst in een Balinese tempel probeert te bidden. Vanuit de tempel kijkt ze over de azuurblauwe oceaan. De priester ziet dat ze overweldigd is:

"Ongelooflijk hè, zegt hij. Voor deze schoonheid zijn we dankbaar. Wij Balinezen zijn dankbaar voor alles, niets is vanzelfsprekend. Ons eten niet, ons drinken niet, onze natuur niet. Ik kijk hem aan en weet onmiddelijk dat dit de boodschap is die hier op me heeft gewacht. Dankbaarheid. Jeetje, natuurlijk."

Hallo wereld

Dit jaar nam ik - na bijna 10 jaar - afscheid van mijn baan bij Vrouwonline. Het loslaten ging makkelijker dan ik had gedacht. Ik had een heerlijke vakantie in Frankrijk en ook daarna bleef het vakantiegevoel. Tussen twee banen in, ook al had de tweede baan zich nog niet gemeld. Genieten was mijn mantra en genieten deed ik. Samen met mijn nieuwe beste vriend alle tijd voelden de dagen als een feestje. Alle tijd voor leuke afspraken, voor mijn kleine man én mijn grote man, voor mijn twee meisjes, voor schrijverijen én dromerijen, voor fietstochtjes, huwelijksaanzoeken en ander groot en klein geluk. Nooit gedacht dat ik zo goed was in niet werken. Het zou zo op mijn CV kunnen: kan uitmuntend nietsdoen zonder mopperen. En toen was ie daar ineens. De tweede baan. In de vorm van "Wil jij misschien iemand tijdelijk vervangen?".  En na een erg leuk gesprek stamelde ik voor de tweede keer in korte tijd: "Ja, ik wil". Volgende week ga ik beginnen. Kriebels in mijn buik. Zin ook. Ik kruip uit mijn cocon. Hallo wereld!

There is nothing in a catterpillar that gonna tell you it is gonna be a butterfly...

Nationale hangdag

Mijn kleine man heeft koorts. En niet zo'n beetje. Want als kleintjes koorts hebben, doen ze dat goed. Het begon gisteren nadat we een heel stuk hadden gefietst. Met rode wangen plukten we hem uit zijn zitje. Even slapen maar voor het eten. Maar tijdens het eten geen hap door zijn keel en zijn wangen waren behalve rood nu ook gloeiend heet. Na een onrustige nacht, werd hij vanochtend weer met koorts wakker. Net zo lief als altijd, maar met een troebele blik en een halfslachtig zwaaihandje. De hele dag heeft hij bij me op schoot gehangen, tussen slapen en wakker in. Vriendin W. was op bezoek en af en toe zuchtte of lachte Job mee met ons gesprek. Om vervolgens weer weg te doezelen. Het is nationale hangdag vandaag, besloten vriendin W. en ik want ook onze plannen waren anders gelopen. Nationale hangdag.  Ik hoop dat hij snel weer beter is, mijn kleine man, maar stiekem geniet ik wel een beetje van al dat gehang tegen me aan.

Ik heb jou niet nodig

Ik spaar ze, mooie zinnen. Zinnen die ik in boeken lees of hoor in liedjes. Zinnen die me raken. Ik zou willen dat ik zelf zulke mooie zinnen kon verzinnen en opschrijven. Voorlopig leen ik ze gewoon van anderen en schrijf ze op. Overal. Ik bewaar ze in mijn aaifoon, mijn dagboek of dagelijkse opschrijfboekje en dan kom ik ze weer tegen...

In je leven mis je meer dan je meemaakt

Dat is niet erg (Martin Bril)

Ik heb jou niet nodig om van jou te houden (Acda en de Munnik)

Volg nu voor heel even de woorden langs de waterlijn

En laat natte voeten je enige zorg zijn (anoniem, geschreven in het zand van Vlieland)

Geen mooie zin, wel grappig... gewoon op straat

Warhoofd en sigaren

Gistermiddag kwam ik binnen met mijn kleine man en dacht: "Wat stinkt het hier naar sigaren". Bezoek van mijn lieve - allang overleden - opa? De vuilniszak die in de tuinkamer stond, leek me een logischer verhaal. Alleen roken we niet en we hadden de laatste tijd ook geen rokende vrienden over de vloer gehad. De bewuste vuilniszak had ik ' s ochtends van ons tuinpad gevist, een beetje verbaasd dat vriend M. die daar had achtergelaten. Maar omdat ik het vuilnispasje nogal eens kwijtraak (lees zoekmaak door het op een onwaarschijnlijke plek neer te leggen) had hij waarschijnlijk gedacht: "ik moet nu opschieten, dat doet mijn lieve vriendin straks wel" (oké, dat lieve dacht hij in deze omstandigheden misschien niet). Als goede Bongerd Housewive (lees blogje hieronder) sleepte ik de zak naar binnen. Want inderdaad het pasje was zoek en na twee tassen binnenste buiten te hebben gekeerd en in het vriesvak van de ijskast beneden te hebben gekeken, moest ook ik hollen.

De rooklucht bleef hangen ook nadat ik de vuilniszak 's middags had kunnen lozen met een leenpasje. Tuindeur wagenwijd open maar dat hielp niets. Vaag deed het me denken aan leuke feestjes van vroeger en de day-after, maar eigenlijk vond ik het vooral stinken. Met opgetrokken neus vroeg ik M. die inmiddels was thuisgekomen waarom hij vuilniszakken op tuinpaden achterliet. Zijn droge antwoord? "Dat was niet onze zak maar die van buren." Ik had dus de vuilniszak van de buren ons huis binnengesleept. Zouden ze het hebben gezien? Oh en de buurman rookt sigaren!

Voortaan maar doorzichtige zakken...

Hongerd Bousewives

Toen ik van hartje Amsterdam naar een nieuwbouwwijk in Amsterdam Noord verhuisde,  ruilde ik de jordanese gezelligheid in voor de Bongerd Housewives. Als echte stadse had ik me natuurlijk voorgenomen nooit een vinexwijk te betrekken en als dat al zou gebeuren zeker niet op zondag wijntjes zou drinken met de buren. Maar toen vriendin T. me uitnodigde voor de 'Bongerd Housewives'  was mijn nieuwsgierigheid gewekt. Mijn ontgroening was het regelen van een etentje en dat liep natuurlijk heerlijk in de soep waardoor we uiteindelijk met een dekentje om ons heen buiten aan de prosecco zaten. Mijn lidmaatschap werd gered door een tafel die leeg kwam en een erg gezellige avond volgde.

Toen nog met zijn vijven en inmiddels met zijn zevenen zijn we al een paar etentjes, een wijnproeverij en een theatervoorstelling verder. En natuurlijk zo nu en dan een roseetje op zondag in de tuin. Langzaam leer ik de Bongerd Housewives een beetje beter kennen. Hoe ze zijn met een slok op - wat de verbastering Hongerd Bousewives opleverde - wat ze doen en waarover ze dromen. Eerste indrukken heb ik alweer bijgesteld. En mijn vooroordelen ook. Er zijn meer leuke vrouwen in mijn vinex dan in mijn jordanese straatje (sorry buurvrouw Bep!). Zoals het Bongerd Housewives betaamt is zeker de helft  creatief én handig (ik ben alleen het eerste). Mijn kleine man heeft al twee gebreide vestjes, maar er worden ook knuffels gebreid, uiltjes gehaakt en feestslingers. Toen ik vertelde dat ik ging trouwen, kreeg ik er een met hartjes! Ik bof maar met zulke buurvrouwen.

Love on a string

Barbapapa

Als kind bladerde ik ademloos door de boekjes. Barbabientje was me het allerliefst want net als ik een boekenwurm. Maar ook Barbabob stal mijn hart want hij had dezelfde naam als mijn broer (nouja zonder de Barba dan). Minutenlang kon ik hun bolvormige huis bestuderen met een kamer passend voor elk Barbapapa-kind en bedenken waar ik zou willen slapen. Zoveel jaren later komen de boekjes weer tevoorschijn. Mijn lieve A. is Barbabientje terwijl E. zonder enige twijfel Barbabella is ('als het even kan zit ze naar haar spiegelbeeld te turen'). Het enige verschil met vroeger is dat we nu op Youtube de begintune van Barbapapa kunnen opzoeken. Kom op bezoek bij Barbapapa... Een liedje dat makkelijk blijft hangen maar waar ik altijd blijf steken bij het opnoemen van alle Barbapapa's. Ik heb er dus nog maar een boekje bijgekocht waar ze allemaal worden voorgesteld: Barbapapa, Barbamama, Barbabenno, Barbabee, Barbaborre, Barbalala, Barbabientje, Barbabob en Barbabella!

Een vriendin wist mij nog een leuk weetje te vertellen, namelijk dat de naam Barbapapa afkomstig is van het Franse 'barbe à papa', dat suikerspin betekent. Letterlijk vertaald 'de baard van papa'.

Van de regen in de ...

Lief loopt de Dam tot Dam. Wij schuilen nog even voor we hem gaan aanmoedigen. Wij wel.

(regen fotograferen is nog best moeilijk)

En toen was er...

een voorzichtig zonnetje, verse jus, boterhammen van Hartogh, latte macchiato met een scheutje hazelnoot, Isabel Allende en een dag zonder afspraken. De belofte van helemaal niets. Heerlijk!

Geluk is mijn antwoord op alles

Naast mijn bed ligt een stapel boeken. Een stapel boeken die ik wil lezen. Ik ben begonnen in Isabel Allende's Het negende schrift van Maya maar ben ook al halverwege Tatiana de Rosnay's Kwetsbaar. Dat werkt niet. Ik moet kiezen en in een van de twee werelden stappen. En als ik heb gekozen de hoge stapel boeken verbergen zodat ze me niet kunnen afleiden. Maar ondertussen kom ik alweer nieuwe titels tegen die me nieuwsgierig maken. In de krant van gisteren lees ik een interview met Pierre Szalowski, schrijver van het boek Vissen veranderen bij kou van zwemrichting. Alleen de titel is al genoeg reden om de krant weg te leggen en het boek meteen te bestellen. Maar ik denk aan mijn stapel en lees door. Pierre noemt zichzelf een geluksturg. Iemand die overal inspiratie vindt. Ook zegt hij: ' Geluk is mijn antwoord op alles.'  Hoofdpersoon van het boek is een elfjarig jongetje dat de wereld om zich heen bevecht met een rotsvast positivisme. De vergelijking met Oskar uit Jonathan Safran Foer's Extreem luid en ongelooflijk dichtbij wordt gemaakt. Een van mijn lievelingsboeken. Zal ik dan toch...

Het boek heb ik net besteld. Als het maandag door mijn brievenbus past, komt het onderaan de stapel. Niks ergs. Het is goed gezelschap en het geschreven woord is geduldig.

Gelukspijn

Las net het woord gelukspijn. Mooi woord. Zo gelukkig dat het je af en toe een beetje bang maakt. Zeg het maar niet te vaak en niet hardop want stel dat... Dat is gelukspijn.

Eerste keer

Toen ik in verwachting was van mijn kleine man leek het me al heerlijk om ooit met hem op de fiets te zitten. Handjes op het stuur en samen de wijde wereld in. Het duurde nog een jaar maar vandaag was de eerste keer. Op een gloednieuwe fiets en met een gloednieuwe regenjas voor Job. Ons kon niets gebeuren. Met de pont over het IJ naar de Bakkerswinkel. Banaan en diksap, koffie en een stoere boterham en weer terug met de pont. Eenmaal aan vaste wal, hing de kleine man schuin in zijn stoeltje. Fietsen is leuk maar ook wel heel vermoeiend.

De Bakkerswinkel-poes

Van een stoel in een bootje

Lief en ik zijn eigenlijk nog steeds bezig van twee huishoudens eentje te maken. Nadat zijn eettafel plaats had gemaakt voor de mijne  - en een nieuw en liefdevol onderkomen had gevonden bij mijn ouders - was het de beurt aan mijn eettafelstoelen. Gooi geen oude stoelen weg voordat je nieuwe hebt gekocht, bedacht ik. Dus zes nieuwe Eames hadden mijn oude al verbannen naar de tuinkamer. Daar stonden ze geduldig hun lot af te wachten. Marktplaats. Ik ben geen handelaar maar vind het maken van de advertentie erg leuk. Een wervende tekst met een persoonlijke noot (erg belangrijk) en natuurlijk de foto die de koopwaar goed tot haar recht laat komen (dus zonder wasmand of vuilniszak op de achtergrond).

Als er dan eenmaal reacties binnenkomen, splijt mijn persoonlijkheid in tweeën. De ene helft denkt: "Zucht, gedoe!" Nu volgt immers het afspreken, het bekijken en met een beetje pech het afdingen (had ik al gezegd dat ik geen handelaar ben). De andere helft is vooral heel nieuwsgierig naar de persoon achter het bod. Alsof het een nieuw baasje voor de kat betreft (die ik uiteraard NOOIT op marktplaats zou zetten). Mijn stoelen-advertentie stond al weken te verpieteren toen ik besloot de prijs omlaag te doen en er een dagtopper (lees: in ruil voor 1 euro 50 hebben ze dan 1 dag de voorpagina) van te maken. Toen werd er ineens meer geboden dan de vraagprijs en was ik druk aan het mailen met Wim en Annemieke. Wim was zakelijk en kon de stoelen meteen ophalen. Annemieke was iets langer van stof en legde uit dat ze oprecht geïnteresseerd was, maar toch echt eerst de stoelen wilde zien. Ook wilde ze weten of de hoezen van de stoel erg versleten waren. Vriend M. - praktisch als hij is - adviseerde (ongevraagd) Wim de stoelen zo snel mogelijk te laten ophalen. Maar ik was al in gesprek met Annemieke. Na wat over en weer mailen en sms'en, stond ze gisteren met haar vriend voor de deur. Natgeregend waren ze met de bus van de andere kant van de stad naar mijn kant van de stad gekomen. Vol enthousiasme bekeken ze de stoelen en noemden ze mooi. Mijn stoelen gaven inmiddels kopjes en mijn hart was gerust. Nog even zitten en samen zagen we al de lange gezellige etentjes aan tafel zonder een harde kont te krijgen. Verkocht!

Met allebei twee gestapelde stoelen in hun armen liepen ze weer mijn huis en mijn leven uit. De regen leek nog harder te vallen en later op de avond stuurde ik een sms om te vragen of ze goed waren thuisgekomen. Ik kreeg meteen antwoord: "Bedankt voor je berichtje! Wij zijn net thuis gekomen, heel erg bedankt voor de mooie stoelen die we gekregen hebben we zijn erg blij. Als jullie zin hebben en in de buurt zijn zijn jullie welkom om een keer mee te varen met ons bootje of koffie te drinken - jullie zijn van harte welkom groetjes Mowaffk en Annemieke."  

Mantra

En dan gaat de wekker weer. Naar beneden stommelen, brood smeren en fles klaarmaken. Het huis wordt langzaam wakker. De kleinste met een lach van oor tot oor terwijl hij naar de vogels op zijn behang wijst en bal zegt, de middelste met moeite en de grootste staat haar ogen al uit te wrijven in de badkamer. Kleren aan, klitten uit het haar en met elkaar aan het ontbijt. Grootste een beetje pijn in haar buik vanwege de karnemelk maar wij weten wel beter. De middelste druk haar staarten in een perfecte pijpenkrul te krullen. Nog een kus, een knuffel en een tot vanmiddag. En ik? Ik probeer het vakantiegevoel nog even vast te houden. Genieten! Dat is mijn mantra vandaag.

Loesje

Loesjes zorgen bijna altijd voor een glimlach op mijn gezicht. Ooit volgde ik een Loesje-workshop waarin ik mijn eigen Loesjes schreef:

MENSEN DIE ZICH BLIJVEN

VOORSTELLEN

    

     ZAL IK JE ZOENEN

        DAN VERGEET JE ME

                NOOIT MEER

                                    

TREINAVONTUREN

      ZO'N VREEMDE

        SCHOUDER SLAAPT

           BEST LEKKER