Stapperdestap

Een week geleden kwam ik op de crèche en keken S. en T. me stralend maar tegelijkertijd een beetje schuldig aan. "We wisten niet of we het je nou moesten vertellen of niet." "Hij heeft gelopen", bracht ik uit terwijl ik zowel blijdschap als teleurstelling voelde. "Nouja, twee stappen maar", probeerden ze de pijn  wat te verzachten. De kleine man had zich allang tegen me aangeklemd en sloeg nog wat steviger zijn armpjes om me heen. "Ga je het voordoen aan mama?", fluisterde ik in zijn oor. Waarop een duidelijk 'néh'  klonk terwijl hij zijn hoofd heen en weer schudde. Ook de dagen daarop kreeg ik hem niet achter zijn loopwagen vandaan. Elke poging hem naar me toe te laten lopen, resulteerde in een brede grijns en 'mama-tillen-armpjes' in de lucht. Maar zelfstandig lopen, ho maar. Vier dagen werken leken ineens een eeuwigheid en ook zo zonde van mijn tijd. Straks miste ik de eerste stappen van mijn zoon. Echte stappen dan hè, dus meer dan die twee van de crèche. Je moet jezelf als werkende moeder iets wijsmaken. En vanavond - nadat we samen opa hadden uitgezwaaid - deed hij het. Hij liet zijn loopwagentje voor wat het was en deed vier stappen! Vier stevige en zekere stappen. Zo mooi had ik ze nog nooit gezien. En om duidelijk te maken dat het geen toevalstreffer was, maakte de kleine man zich los uit mijn armen en deed nog eens vier stappen terug naar zijn loopwagen. Als twee glimwormen hebben we zitten grijnzen. Had hij ze speciaal bewaard voor mij, die allereerste echte?! Ik weet het bijna zeker.