Onder de pannen

En dan ben je zomaar ineens een getrouwde vrouw. "Voelt het anders?", is me al een paar keer gevraagd. Dan denk ik diep na en nog eens en moet bekennen dat het niet anders voelt. Natuurlijk, ik draag een mooie ring om mijn vinger en mijn hoofd en hart zitten vol onvergetelijke en dierbare herinneringen aan onze trouwdag. Maar voelt het anders? Ik houd nog net zoveel van mijn lief. En hij jaagt me nog net zo hard op de kast. Op mijn werk zeg ik nog steeds mijn 'meisjesnaam' en laatst nog tegen de kapper toen ik een afspraak wilde maken. Misschien breng ik het gesprek stiekem iets vaker op 'mijn man' en iedere keer als ik het zeg moet ik een glimlach onderdrukken. Ja, misschien voelt het toch anders. Volwassen. Maar tegelijkertijd dus weer helemaal niet als ik die giechel onderdruk. Gisteren was vriendin P. hier en nadat we de hele avond hadden weggeklets, zei ze bij het gedag zeggen aan de deur ineens heel stellig: "Dat is het! Je hebt een bepaalde rust over je gekregen." Verbouwereerd keek ik daarna in de spiegel. Rust? Als in 'nu ben ik gelukkig onder de pannen?' Maar vriendin P. kennende bedoelde ze dat niet. Ik keek nog eens wat beter. Een beetje vermoeid en haar dat toe was aan een shampoo-beurt. Maar ook nog iets anders. Niks pannen, zei ik tegen mijn spiegelbeeld. Maar wel gelukkig. Gewoonweg gelukkig.