Ik yoga (hij yogaat, wij yogaen...?) Al bijna twee jaar en dat is lang voor mij. Lang dus om - tegen betaling en vrijwillig - aan lichaamsbeweging te doen. En dan ga ik ook nog bijna elke week. Heel af en toe druk ik mijn snor, maar meestal omdat er dan iets leukers lonkt dan het yogamatje. Gisteren lag ik dus weer in een ingewikkelde yin-yoga-houding die ik vijf minuten moest volhouden, maar eigenlijk al na 1 minuut niet fijn meer voelde. En toch dacht ik gisteren ineens, wat is dit lekker! En wat gaat het veel beter dan de allereerste keer.
Toen ik het begrip 'planking' nog een totaal nieuwe dimensie gaf. Mijn buikspieren gingen het eerste halfjaar zelden mee naar yoga, maar de laatste tijd willen ze nog wel eens meedoen. Ik ben nog steeds geen natuurtalent, met gestrekte handen raak ik net de grond, maar lief zegt altijd als ik thuis kom: "je lijkt weer twee centimeter langer".
Mijn favoriete onderdeel is de ontspanning. Dan mag ik heerlijk gaan liggen onder een dekentje en hoor ik de stem van de yoga-juf elk onderdeel noemen dat zich mag ontspannen. Dus ook die kiezen niet op elkaar (
verrek dat doe ik!). Mijn tenen haal ik niet eens meer, dan ben ik al vertrokken. Meestal word ik wakker van een snurk. Die van mezelf. Maar dan ben ik al tien minuten weggeweest. "Snurkte ik?" vraag ik standaard iedere week en dan antwoordt er standaard iemand iedere week: "Oh, was jij dat?!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten