Kom mama... kom

Sinds ik mama ben, zit ik zelden meer rustig een boekje te lezen op de bank. Tenminste niet als mijn kleine man in de buurt is. Op de dag dat ik thuis ben, neem ik me van alles voor maar weet eigenlijk al dat maar één iemand de dag bepaalt. En die iemand is nog geen twee jaar oud. En als je bijna twee jaar oud bent, wil je de wereld verkennen. Boeken uit de kast trekken (babapapa!), poes aaien (poesie mauw), wasmanden omgooien (helpen) en op stoelen klimmen (toel). Natuurlijk kun je dat in je uppie doen, maar het is veel leuker met mama. Dus als die mama dan stiekem toch weer naar de bank is geslopen met de krant van twee dagen oud, bedenkt de kleine man heel iets anders. Hij steekt zijn hand naar me uit, kijkt me vanonder zijn wimpers aan terwijl zijn mondhoeken al krullen van de voorpret: "Kom mama, hand. Kom mee, mama, kom!" Een typisch gevalletje van ' an offer you can't refuse'. En terwijl ik voor de zoveelste keer zijn hand pak en een rondje om de keukentafel loop, maakt mijn hart een sprongetje vanwege die kleine wereldreiziger.