Wat is dat toch met spullen. Allereerst heb je - oké IK - er veel teveel van. In ieder geval meer dan ik nodig heb, meer dan ik met twee handen kan tillen (stel dat er brand uitbreekt) en meer dan ik kwijt kan. Vandaag heb ik maar liefst 8 dozen en 4 tassen ingepakt die ik morgen hoop te verkopen op de rommelmarkt. De meeste spullen zijn boeken, weeskinderen sinds de grote IKEA-boekenkast het samenwonen niet heeft overleefd. Ik houd enorm van boekenkasten en wat ze vertellen over de eigenaar. Maar boeken in dozen maken me triest, dus hoop ik dat ze morgen een goed onderkomen vinden. In de tassen zitten vooral kleren, van de kleine man want hij groeit als kool. Maar dan weer niet de kleertjes waar ik een speciale herinnering aan heb (en dat zijn er nogal wat: zijn eerste paar schoenen, zijn tweede paar schoenen...) Dan nog wat servies, waar ik wel op uitgekeken ben na jaren trouwe dienst. Spullen dus die ik ooit graag wilde hebben. Want zo gaat dat met spullen. Die lonken en verleiden. Kijk mij eens goed in jouw leven passen. Of kijk mij nou eens niet duur zijn. Weet jij veel dat er een moment komt dat ze je in de weg gaan staan. Dat staat er niet bij in de handleiding.
En dan valt het met boeken en kleding nog mee. Die heb je min of meer nodig. De eerste voor een leuker en wijzer leven en de tweede omdat we nou eenmaal niet als keizer door het leven kunnen. Boeddhisten prediken een leven zonder bezit of tenminste een leven waarin je je niet hecht aan bezit. Onmogelijk toch! Dagelijks streel ik - als niemand kijkt - mijn wasmachine liefdevol over zijn bovenkant. Je moet er toch niet aan denken... De vaatwasser heeft ook mijn hart gestolen en als de tafel gedekt is met mijn mooie servies maakt mijn hart een sprongetje. Toch zit het me ook in de weg. Ik ben tenminste een keer per dag bezig met het verplaatsen van spullen. De kinderen hebben zoveel speelgoed dat ze van de helft het bestaan zijn vergeten. En laat ik het helemaal maar niet hebben over alle hebbedingen die ik om me heen heb verzameld.
De oplossing heb ik niet. Behalve dan de 8 dozen en 4 tassen die ik beneden in de gang heb staan. Bovendien gaat er regelmatig een tas in de textielbak of naar de kringloop. Resultaat een leeg en opgeruimd huis? Welnee! Spullen vinden nog altijd hun weg naar ons huis. Ik ben zelfs bang dat ik morgen met de opbrengst van mijn verkochte spulletjes een rondje maak langs de andere kramen. Ik beloof wel dat - als ik iets koop - ik er heel erg blij mee ben. Tenminste voor een tijdje.
Gezocht: nieuw huis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten