Zeur

Hij neemt een belangrijke plek in. Onze familieplanner. Gewoon zo'n ouderwetse papieren met alle dagen van de week. En met stickertjes voor van alles: zwemles, oppas, vakantie, electronicaloze dag (?), partijtje. Deze ontdekte ik nog maar pas, nu het jaar alweer bijna voorbij is. Zo erg is dat niet, want een electronicaloze dag komt eigenlijk nooit voor. Maar daar wilde ik niet over bloggen. Het ging even om de planner en dat het de laatste tijd (de afgelopen paar jaar) zoveel moeite kost om afspraken te maken. Het komt nog maar zelden voor dat je elkaar spreekt, zegt laten we weer eens wat gaan doen en dat je de volgende dag met elkaar in een bruine kroeg zit. Zoals vroeger het geval was.

Ik snap het ook wel. Iedereen werkt, heeft kinderen, probeert nog te sporten, elkaar te zien en dan heb ik het nog niet eens over doodgewoon bijkomen van het dagelijkse werk. Kortom in een week blijven maar weinig dagen over voor spontane acties. Nu ben ik geen geweldige planner. En ik vind het ook zo onaardig klinken als je zegt iemand veel te lang niet te hebben gesproken en dan voorstelt in december pas een keer koffie te gaan drinken. Maar zo gaat het dus wel. Wanhopig blader ik vaak in onze planner en zie de weekenden volgeschreven.

De lol van het afspreken is er een beetje af. Gewoon vanwege het gedoe. De voorstellen gaan over en weer op de Whatsapp en als er dan eindelijk een datum  is geprikt, kan het zomaar zijn dat er weer iets tussen komt. Met vriendinnen S. en S. probeer ik al sinds de zomervakantie (!) een etentje te prikken. Vriend M. die ik vroeger dagelijks zag, heb ik al sinds onze bruiloft niet meer gesproken. Vriendin A. volg ik vooral via Facebook en vriendin C. en ik hebben een onuitgesproken belofte dat de tijden ooit wel weer eens beter zullen worden. Natuurlijk echte vriendschap overleeft het spitsuur wel. Maar leuk is het niet. Ik heb dus een haat-liefde verhouding met onze familieplanner. Ik vind hem weinig flexibel maar ik heb hem helaas hard nodig. Wat hij van mij vindt? Waarschijnlijk een zeur.

Als we Alice in Wonderland moeten geloven...