Ter illustratie zagen we drie VPRO-gezinnen voorbij komen en één TROS-gezin. Een soort achterwerk in de kast maar dan ouders op de biechtstoel. De opdracht? Hun kinderen 40 dagen niet verwennen. Hoe het ze verging, de ouders maar ook de kinderen, daar kwamen we nooit achter. Wel mochten we meekijken hoe een moeder haar kroost filmde en zichzelf tegelijkertijd op de borst klopte omdat zij (voor het gemak zichzelf, haar man en drie kinderen over één kam scherend) zo weinig om materie gaven. Klop klop, tikte het tegen het schermpje van de camera. Terwijl ze de vrolijke chaos (lees klerezooi) in huis filmde, benadrukte ze dat ze haar kinderen nooit verwende. Wel vond ze het heel belangrijk dat haar kinderen de hele wereld zouden zien en dat ze creatief en open-minded en anders dan anderen en tegendraads en authentiek zouden zijn. De denkbeeldige lat zweefde hoog boven de ongekamde hoofden van de drie kinderen. Maar verwennen? Dat nooit. Op moeders vraag aan haar jongste welke landen ze al had gezien, kwam een verveelde opsomming van werelddelen. Maar materialistisch? Dat niet.
Al met al was het een vermakelijk programma, met een veel te oude papa - inmiddels aan zijn derde leg - die maar weinig geduld kon opbrengen voor zijn dwarse peuter, een moeder die haar puberzoon voor drie weken naar haar geboorteland stuurde om bij te brengen wat armoede was (om hem vervolgens bij thuiskomst te belonen met een dure laptop) en een gezin die haar dagen etend voor de buis leek door te brengen. Mijn moeder zou zeggen: 'wie lacht niet die de mens beziet'. Dus dat deden we wel een beetje. Een beetje maar hoor want we moesten schoorvoetend aan elkaar bekennen dat wij ook de wijsheid niet in pacht hadden. En hoewel het programma dat allerminst bood, was het wel de aanleiding dat we nog lang lagen te kletsen in bed. Over opvoeden, onze kinderen, wat we belangrijk vinden, wat we anders zouden willen... Met twee hoofden op één kussen besloten we dat het tegelijkertijd makkelijk en moeilijk was. Opvoeden dus. Het makkelijke is het ongelooflijk veel houden van. Dat gaat vanzelf (en is eerlijk gezegd ook niet te stuiten). En soms is het moeilijk. Zoals het af en toe te druk en te weinig tijd of het vormen van een samengesteld gezin.
Omdat het inmiddels al heel laat was, bedachten we dat we het al met al zo gek nog niet deden. En terwijl manlief met de denkbeeldige camera rolde, klopte ik op het schermpje. In het donker kroop ik dicht tegen hem aan: "Maar goed dat we niet op tv hoeven". Dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten