Van papier

Van papier... dat zijn jij en ik sinds dit weekend. Broos maar vol beloftes en herinneringen die aan papier kunnen worden toevertrouwd. De eerste keer dat ik je zag, was ik vijftien. Je sprong meteen mijn hart in. Was het verliefdheid? Misschien. Maar het werd vriendschap. Die van de beste soort. Uren kletsen aan de telefoon. Lachen tot we pijn in ons buik kregen. Samen uit en samen thuis omdat je me altijd tot aan de deur bracht. Elkaar brieven schrijven en samen langzaam volwassen worden. Jij twee jaar ouder en de zon in mijn leven.  Er leek geen einde aan te komen. Er moesten nog zoveel nachtbussen gemist, er waren nog zoveel gesprekken te voeren. Wat we echt voor elkaar voelden? Dat schoven we naar voren. Een lichte kriebel als we tegen elkaar aanleunden in de Balie? We hadden alle tijd. Totdat ik 19 werd en jij met een bekentenis kwam die mijn leven op zijn kop zette. En zoals later bleek, die van jou ook. We zagen elkaar nog 1 keer maar eigenlijk was ik je al kwijt. Zo verdrietig. Zo jong. Zo dom. Van mijn allerbeste vriend werd je langzaam een dierbare herinnering. Diep weggestopt in mijn hart.

Natuurlijk had het anders kunnen lopen, maar daar stond ik niet bij stil. Te druk met mijn leven weer oppakken. Nieuwe vriendschappen, nieuwe kriebels en nieuwe avonturen. Tot 18 jaar later de wereld even tot stilstand kwam. Een verdrietig bericht op oudejaarsavond 2007 en ik wist dat ik jou moest spreken. Ik vond je online en zag je voor het eerst weer in café de Reiger. Daar zat je aan de bar en opnieuw sprong je mijn hart in. Ver na sluitingstijd fluisterde ik je toe dat vanaf nu alles weer goed zou komen. Dat het nog beter zou worden, kon ik toen niet vermoeden. We pakten de vriendschap weer op en hingen elke dag aan de telefoon. We zagen elkaar als het even kon en haalden de verloren tijd in. De jongen van 21 die ik in café de Reiger aan de bar had zien zitten, werd langzaam de volwassen man die je geworden was. Papa van twee prachtige dochters en met een verleden. Net als ik. Maar je lach was nog hetzelfde en je bruine ogen veroorzaakten opnieuw een kriebel.

Op Koninginnedag vertelde je me hoeveel je van me hield. Altijd gehouden hebt. Ik voelde me weer dat meisje van 15 en durfde de stap pas twee maanden later te zetten. In een veel te foute kroeg op de Nieuwmarkt zoenden we voor het eerst. "Jij bent het altijd geweest", fluisterde je. En ik ben bang dat je gelijk hebt.

En nu zijn we 5 jaar verder waarvan 1 jaar getrouwd. Je ging op je knieën in datzelfde café de Reiger. Onze kleine man bij mij op schoot. Ik knikte ja zonder enige twijfel. Ja tegen jou en tegen ons patchwork gezin. 1 + 1 werd 5. De heftige verliefdheid is inmiddels ingeruild voor het dagelijkse leven.  Maar wel een dagelijks leven met een gouden randje. Elke dag samen met mijn beste vriend. Een beste vriend with benefits!

I had no choice but to hear you...