Hij gelooft in mij (dag 23)

Manlief kent alle teksten uit zijn hoofd en als hij meezingt is hij mijn allerliefste Amsterdammer. Ik heb het over de teksten van André Hazes. Vanavond was ik naar de voorstelling 'Hij gelooft in mij'. Mooi. Erg mooi. Op een avond als deze komt de ras-amsterdamse in mij naar boven. En dan besef ik des te meer waarom dit de stad is waarin ik wil wonen. De typische humor. Het doe maar gewoon dan doe je gek genoeg, maar ondertussen wel stem op volume 10, benen in een luipaardprint en meer goud en bruin dan goed is voor de mens. Heerlijk!

Vandaag was ik met kleine man bij mijn ouders. Kapster M. was er en kleine man moest geknipt. M. is ook een ras-Amsterdamse. Ook zij had de voorstelling gezien en hoewel ze het prachtig vond, viel ze toch wel over het Amsterdamse accent van de hoofdrolspelers. Dat leek natuurlijk nergens naar. En zij mag het zeggen! Mijn Amsterdamse accent is (geloof ik) inmiddels wel een beetje verstopt, achter een studie Nederlands en een 'serieuze baan'  maar als ik een slok op heb of boos ben, dan komt het zomaar weer tevoorschijn. En manlief betrap ik regelmatig op een harde sonindesee. Gelukkig maar.

Toen we trouwden, vertelde een collega me later hoe leuk ze de bruiloft vond. "Zo typisch Amsterdams", zei ze met een bekakt Amstelveens accent. "Met veel gezelligheid, en vooral ook veel blond en hoog haar". Nouja zeg, was mijn eerste reactie tot ik een paar weken later onze bruiloft-video terugzag en -hoorde hoe mijn kersverse bruidegom aan het einde van het feest naar zijn kersverse bruid op zoek was. Beetje wankelend in zijn lichtblauwe pak, schor en met een ballon in zijn hand, stem op volume 10: "Heee, woar is mun prinsessespul. Sgoonheid, kom es ff lekker bij me." En ik? Haar blond en best wel hoog, op mijn hakken, beetje schor en beetje dronken: Hier lieferd, hier ben ik. Sijn we nu egt getrouwd?!" Zo zie je maar weer, je ware aard verloochen je niet. En daarom, kippenvel,  altijd bij dit nummer...