Pina (dag 28)

Mijn ouders noemden me Jasperina, een naam die - zo bleek gedurende de lagere en middelbare school - vroeg om een kortere variant. Vriendinnen noemden me Jas of Jassie en eigenlijk kwam de perina er pas weer achter toen ik ging studeren. Nederlands, dat zal ermee te maken hebben gehad. Een bijnaam heb ik nooit echt gehad, of tenminste niet een die met me is gedeeld. Ja vriend M. vond me een ijskoningin toen hij me voor het eerste ontmoette op de studentenvereniging. Maar eentje die uiteindelijk wel smolt, constateerde hij later. In mijn eerste baan werd ik Tim genoemd, een verbastering van mijn achternaam. Opnieuw lekker kort. Want een hele 'Jasperina' viel en valt nog altijd niet mee. Regelmatig begint de aanhef van mijn mail met ' beste Jacqueline' en nog regelmatiger wordt de aaaa van Jasperina overmeesterd door een Jasperine. Wat natuurlijk ook nog wel eens de grap oplevert: "als in asperine? Haha!" Nee want dat is aspirine, denk ik dan terwijl ik hardop zeg dat ik die grap nog nooit had gehoord.

Manlief heeft al jaren de bijnaam Sjaak onder vrienden. Vraag me niet waarom en hij weet het ook niet.    Toen hij onze kleine man zo wilde noemen, moest ik hem vertellen dat mijn associatie met Sjaak een vervelend deuntje is: Sjaak, Sjaak, Sjokolade Sjokolade Sjaak en dat dat dus geen optie was. Kleine man heeft een fijne korte naam gekregen: Job. Geen afkorting mogelijk. Daarentegen hebben we hem de hoofdprijs gegeven waar het gaat om Sinterklaasgedichten. Maar ik zal niemand hier op ideeën brengen. Het past ook goed bij zijn zussen Anne en Eva. Als ze buiten spelen, zijn ze in vijf korte lettergrepen binnen.

Dat brengt me toch nog op een bijnaam die ik sinds een aantal jaren heb: Pina. Past goed in het rijtje van de kinderen. Een versmelting van mijn naam en mijn stiefmoederschap. Toen ik in het leven van de meiden kwam, waren ze vijf en twee. En de naam Jasperina spraken ze met moeite uit als Pina. Inmiddels zijn ze elf en acht en is hun woordenschat er met grote sprongen op vooruit gegaan. Maar de Pina is gebleven. Ik ben niet hun stiefmoeder, ik ben gewoon hun Pina. En dat Pina dennenappel betekent in het Spaans, daar komen ze wel een keertje achter. Ooit. Ik vind het vooral heel lief. 

Dan kan ik later tegen ze zeggen: de dennenappel valt niet ver van de boom...