Ik hoor het ratelende geluid van de projector zoemen en daar komen de beelden al voorbij. Veel schaterlachjes, de zon die schijnt (herinneringen hebben de neiging het leven mooier te maken), zijn eerste stapjes door de kamer (eigenlijk waren zijn eerste stapjes op de crèche maar hee, het is mijn film), de wijze waarop hij zijn eerste woord proefde ballllllll, de auto die nog zolang tieta bleef, zijn wippertje met de ezelsoren, het (voor mijn gevoel eindeloze) wachten op zijn eerste lachje (dokter, mijn kind lacht niet), zijn slapende gezichtje (in de wagen, in de auto, op schoot, in zijn bedje), de liedjes (van maantje tuurt tot inmiddels twee scheten die meten), de bezoekjes aan het consultatiebureau (de leuke dokter en de supersuffe), gespatter in bad, zijn eindeloze waarohoms, de kusjes en de knusjes...
Mijn grote geluk die steeds sneller uit zijn kleertjes begint te groeien. Volgende week neemt hij afscheid op de crèche, van zijn allerliefste juffen die al net zo glazig kijken als ik wanneer we maar weer eens herhalen hoe groot hij al wordt. En terwijl zijn moeder mijmert, rennen zijn razendsnelle beentjes alweer op weg naar het volgende avontuur. Zijn verjaardagsfeestje en zijn eerste dag school. Ik pak zijn handje en hol mee, ogen en oren wijd open om maar niets te missen.
Mooi stukje; ze worden zo snel groot...
BeantwoordenVerwijderenDie van ons lijkt met z'n acht maanden kruipen te willen overslaan en meteen maar te gaan staan. Dingen gaan dan opeens wel hard :)
Mooi!
BeantwoordenVerwijderen@Michiel, als je klein bent, gaat het niet snel genoeg. Eenmaal ouder wil je af en toe de tijd wel stilzetten :-) En als ze eenmaal staan, kunnen ze de wijde wereld in ;-)
BeantwoordenVerwijderen@Bertiebo, dankjewel! En wat leuk dat je af en toe nog mijn blogjes leest.
BeantwoordenVerwijderen