Het weer begreep me. Regen en zon wisselden elkaar af vandaag. Een beetje zoals ik me voelde. Terwijl kleine man dapper het schoolplein op stapte, maakte mijn hart een sprongetje. Hij schoof zijn hand in mijn hand voor we het klaslokaal binnen gingen. Nog even samen zitten, terwijl juf Fré liet zien hoe belangrijk een lieve juf is. De kindjes in de kring keken nieuwsgierig naar kleine man en kleine man keek vanonder zijn wimpers nieuwsgierig terug. Na een halfuur blies kleine man een kushandje naar me. "Zal mama gaan?", fluisterde ik. Hij lachte en knikte van ja. Voor de deur bleef ik nog even staan en keek naar zijn lieve rug en blonde springhaar. Opvoeden is loslaten, echode door mijn hoofd. Cliché, grinnikte ik in mezelf, maar oh zo waar.
Twee uurtjes later mocht ik hem alweer halen. Opnieuw die lieve rug. Opnieuw een sprongetje van mijn hart. En toen zag hij me. Armpjes wijd en een lach van oor tot oor. "Was het leuk, je eerste schooldag?" "Ja, mama, lekker kort!" Terwijl ik om hem moet lachen, is hij alweer aan het hollen. Nog even wat zeggen tegen de juf, wijzen waar de wc's zijn en op zoek naar zijn twee grote zussen.
Vanavond in bed vraagt hij wanneer hij vrij is. "In het weekend lief", antwoord ik. "Maar eerst nog naar school. Goed?" Hij knikt van ja en giechelt om een raar geluid dat zijn zus boven in het stapelbed maakt. Buiten valt het met bakken uit de lucht. Zo hoort niemand dat ik even slik.
Lang leve waarheden als koeien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten