Sjonnie (Dag 11)

Hoewel ik best opgeruimd ben, zowel in karakter als in huis, denkt manlief daar anders over. Hoewel hij zegt het te hebben losgelaten, denk ik dat hij in zijn dromen weleens wordt bedolven door stapels tijdschriften en boeken. Regelmatig ben ik iets kwijt - een vest of prullaria - dat heeft manlief dan heimelijk in onze boekenkast verstopt. "Gestopt", verbetert hij me dan. Maar ik weet wel beter als ik mijn kledingkast opendoe en het verloren vest achter mijn doos met panty's tevoorschijn piept. "Daar ligt het anders normaal nooit. Ik dacht dat je het had losgelaten?" 

Meestal moppert hij dan iets als "wees maar blij dat ik het niet helemaal heb losgelaten, want dan zou het hier echt een troep worden".  Waarop ik het verschil uitleg tussen steriel en een huis waarin ook geleefd wordt. Je begrijpt, over 10 jaar hebben we deze gesprekken nog. Tenminste dat hoop ik. Want ken je het verhaal van de oude Johnny Kraaijkamp?  Die liet dus altijd de keukenkastdeurtjes open staan. Altijd. En dat was voor zijn vrouw de reden om ergens anders te gaan wonen. 

"Ze kon er niet meer tegen", aldus mijn schoonmoeder. Zij vertelde me namelijk dit verhaal. In onze keuken. Waarop ik nog in al mijn naïviteit lachend antwoordde: "haha, volgens mij doe ik dat ook altijd." Waarop mijn schoonmoeders blik veelzeggend naar de pot pindakaas in het wijd open keukenkastje afdwaalde. Zo moeder, zo zoon. Maar sindsdien noemt manlief me regelmatig Sjonnie. Dan weet ik hoe laat het is. 

Nieuw heimelijk genoegen: in andermans keukenkastje gluren. Net zo leuk en veelzeggend als de boekenkast.