Vijftig (Dag 12)

Vijftig jaar getrouwd. Dat zijn mijn lieve papa en mama vandaag. Ze trouwden toen ze piepjong waren en nog steeds zijn ze samen. Samen om de liefde, het gezin en de gedeelde herinneringen. Maar ook samen om het nu en straks. Want wat houden ze nog altijd van elkaar. Niet minder, zeggen ze vaak, maar alleen maar meer. De prille verliefdheid ging over in houden van en onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen. "Natuurlijk heb ik je vader weleens achter het behang willen plakken, soms wel een halfjaar lang", vertelt mijn moeder. "Maar dat halfjaar ging altijd weer voorbij en dan waren we samen weer wat wijzer en de liefde nog wat steviger." Het geheim is volgens mijn vader heel simpel: "Ik ben gewoon met de mooiste en liefste vrouw getrouwd." En dat zegt hij nog dagelijks.

Toen ik zelf nog zoekende was in de liefde, mopperde ik weleens: "Het is niet eerlijk, jullie hebben de lat veel te hoog gelegd." Maar nu ik zelf mijn ware heb gevonden, voel ik de basis die mijn ouders me hebben gegeven. Een rotsvast vertrouwen in de liefde. Onvoorwaardelijk voor elkaar kiezen, ook als de romantiek 'even tijdelijk in het zwembad ligt' (uitspraak van manlief tijdens onze laatste vakantie).

Hebben ze geluk gehad of hebben ze voor het geluk gekozen? Ik denk een beetje van beide. Mijn Italiaanse Mama - die haar huis altijd open heeft staan voor kinderen, kleinkinderen en vrienden - heeft het maar getroffen met mijn boeddhistische papa - die haar en ons op handen draagt en als geen ander kan genieten van de dagelijkse dingen in ons leven - en andersom.

Ik denk hun geheim te kennen: ze zijn graag samen. Na vijftig jaar bijna elke dag samen te hebben doorgebracht zijn ze nog steeds niet uitgepraat en uitgelachen. Zo simpel kan het zijn. Of niet natuurlijk. In het geval van mijn ouders wel. Dat is 'gewoon' ware liefde.

Als kind kon ik blijven kijken in het trouwalbum, zo mooi vond ik de foto's.

Piepjong en verliefd...