Rituelen

Vroeger brandde mijn oma een kaarsje voor ons. Als we een examen hadden of iets anders spannends. Ik vond dat een fijn idee. En geloofde ook echt dat ze ons hielp met dat kaarsje. Of meer met de liefde en aandacht die ze daarmee het universum instuurde. Ik ben geen gelovig mens of beter gezegd geen religieus mens. Ik hang geen God aan. Ik kan niet geloven. Wel geloof ik in de kracht van liefde en daar zijn voor mij rituelen aan verbonden. Zoals het kaarsje dat mijn oma voor ons brandde.

Als ik een kerk bezoek, meestal in het buitenland, steek ik altijd een kaarsje aan. Ter nagedachtenis aan mijn oma. Dan doe ik er soms stiekem een wens bij. Het maakte kerken bezoeken tijdens onze vakantie in Italië geen probleem, want de meiden vonden het magisch. En ze trokken er als vanzelf hun plechtige gezicht bij. "Denk maar aan iemand die je lief is", vertelde ik ze als ze een kaarsje hadden aangestoken.

Soms steek ik ook thuis een kaarsje aan. In een glaasje bij het Maria-beeldje dat ik van mijn oma heb geërfd. Het kaarsje verlicht dan het vriendelijke gezicht van Maria dat ik als klein meisje al prachtig vond. Dan sluit ik mijn ogen en denk aan de reden - meestal iets spannend of moeilijk - waarom ik een kaarsje wil branden. Ik fluister een wens of deel zachtop mijn zorgen.

Soms weet de ratio het even niet en dan geven rituelen hoop en houvast. Mij tenminste.