Wandelend woordenboek

"Weet je wat middelmaat is mama?" Voordat ik antwoord kan geven, geeft kleine man antwoord: Dat is een beetje snel en een beetje niet snel". Ik heb een wandelend woordenboek in huis. Elke dag leer ik weer een nieuw woord of begrip door de ogen van een vierjarige. "Wraak, dat is toch als je straf krijgt." Of vandaag tegen vriendje J. "Weet jij wat een lijk is?" en terwijl vriend J. verbaasd opkijkt van het Star Wars Lego legt kleine man al uit: "Dat is een dood lichaam".  Om even later aan mij te vragen wat sleur is. Terwijl ik uitleg dat sleur elke dag hetzelfde en saai is, besef ik plotseling dat hij sleur van sleuren bedoelt. "Dat is iemand aan zijn handen of benen meetrekken" en tevreden keert de kleine man terug naar zijn speelgoed.

Vorige week bij het tandenpoetsen moest een ander onderwerp besproken. Met een mond vol schuim keken zijn ogen me onderzoekend aan. "Jongens kunnen toch verliefd worden op jongens? En meisjes op meisjes? En ze kunnen toch ook trouwen?" Ik knik van ja, terwijl ik de tandpasta van zijn gezicht veeg. Kleine man knikt tevreden. "Ze kunnen alleen geen kinderen krijgen, toch?" Terwijl ik uitleg dat dat wat lastiger is, is J. alweer in gedachten bij het kinderen krijgen. "Hoe ben ik ook alweer in jouw buik terecht gekomen, mama?" En terwijl ik bedenk vanaf welke leeftijd je eigenlijk moet gaan voorlichten, begint de kleine wijsneus hard te schateren. "Oh ja, mama, dat is natuurlijk via papa zijn piemel. En dat heet vrijen." Terwijl ik met een mond vol tanden sta, is kleine man al naar zijn slaapkamer gehold. "Voorlezen mama, uit Dikkie Dik!" Ben toch benieuwd waar hij al zijn kennis vandaan haalt. Ik verdenk zijn grote zussen.

Vergeet de bloemen en de bijtjes...