's Ochtend kruipt kleine man bij ons in bed en op mijn vraag waar mijn kind is gebleven, antwoordt hij met serieuze stem: "Ik ben Job, mama, je herkent me aan mijn ogen, mijn stem en mijn muggenbulten". Terwijl de kapper mijn kind een halfjaar ouder knipt, lijkt de tijd te vliegen.
Bij de buren hangt de vlag uit met schooltas. Buurmeisje geslaagd. Maar dat kan helemaal nog niet, vind ik. Ik weet namelijk nog dat ze naar de middelbare school ging en bij ons kwam oppassen. En dat kan toch niet al zes jaar geleden zijn. En als ik met kleine man blader in zijn babyboek, een ware obsessie van hem de laatste tijd, blijf ik hangen bij elk plaatje. Middelste en oudste nog zo klein. Zelfs de opa's en oma's zoveel jonger om het maar niet te hebben over manlief en mezelf. Ik tuur in de spiegel en tel de rimpels om mijn ogen. Geluksrimpels, van al het lachen, troost ik mezelf.
Vrijdagavond, we drinken wijntjes op het dakterras van vriendin W., met vriendin T. en mijn lief. Kleine man scharrelt wat met auto's en een vliegtuig. Ze vertellen over het festival waar ze afgelopen weekend waren. Supergezellig maar de U's vlogen ze om de oren. "Wanneer is dat gebeurd?" vragen ze zich hardop af en "waarom is die hele volgende generatie in godsnaam zo super beleefd". We grinniken er nog maar wat lachrimpels bij.
Deze kocht ik ooit voor manlief toen hij veertig werd, ik ga er maar eens aan beginnen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten