Het slenteren voorbij (Dag 20)

Ik houd erg van slenteren. Gewoon maar wat verdwalen door een buurt of stad. Maar net als mijn andere heimelijke genoegens lummelen en lanterfanten, komt het er maar weinig van. Volop geslenterd hoor in mijn leven, maar het wil al een tijdje niet lukken. Er zijn namelijk een paar belangrijke ingrediënten nodig voor slenteren: een zee van tijd, geen doel of een to-do en het liefst iemand die mee wil slenteren. Van het eerste heb ik te weinig, van het tweede teveel en van het derde een verkeerde hand van kiezen.

Gisteren waren we in Hoorn, een schattig stadje waar ik, ondanks de miezerige regen, zin kreeg om te slenteren. Er was een marktje, een leuk koffietentje, een Italiaanse traiteur en een winkel met ambachtelijk gemaakte worst waar heel veel mensen in de rij stonden. Maar er moesten schoenen gekocht voor middelste en oudste en een Legowinkel bezocht voor kleine man. Met Google Maps baanden we ons een weg door Hoorn. Snelste route, want mijn lief is praktisch als het om winkelen gaat. Toen dat uiteindelijk allemaal soort van afgevinkt was, bleek de middag gevlogen en herinnerde lief me eraan dat we nog geen boodschap in huis hadden.

Met een snelle warme stroopwafel van de markt in onze handen, lieten we het leuke koffietentje links liggen en liepen terug naar de auto. Kleine man zong een eigengemaakt liedje over dat hij naar huis wilde, middelste nam extra grote stappen op haar nieuwe laarzen en oudste vroeg of we wel knoflookolijven op het boodschappenlijstje hadden staan. En ik grinnikte zachtjes omdat slenteren met een gezin, mijn gezin in ieder geval, net zo realistisch is als het Nederlands elftal en het EK van 2016. Over vier jaar misschien.