Ik hou van jou (Dag 15)

"Wat doe ik van je?", vraag ik vaak aan de kinderen. "Houden!" is hun steevaste antwoord. "En wat vind ik van je?", is dan mijn volgende vraag. "Lief!", weten ze uit hun hoofd. De antwoorden komen soms afwezig vanachter een boekje maar meestal met uitroepteken en glimlach van oor tot oor. Lief en ik herhalen hetzelfde riedeltje een paar keer per week. Gewoon omdat je het niet vaak genoeg kunt zeggen. Amerikaans? Misschien wel. Maar als kleine man dan zijn armen om me heen slaat en in mijn oor fluistert dat hij van mij tot aan Pluto houdt, neem ik dat graag voor lief. Of als middelste haar 'ik ook van jou'  nog eens benadrukt met een langgerekt 'heeeeeeel veeeeeel',  kan me dat niets schelen.

Oudste wordt inmiddels een beetje te oud voor het riedeltje. Haar antwoord is een zucht en een steun, maar ze onderdrukt tegelijkertijd een glimlach. En als ik haar afzet bij haar moeder, krijg ik in de auto nog een nonchalante 'dahag'. Maar met het dichtslaan van de deur, hoor ik het nog net: "Ik hou van je". In de geweldige film Love & Sex beweert John Favreau dat als je te vaak zegt dat je van iemand houdt, het net zo normaal wordt als een broodje kaas. Nou kan ik nog steeds heel blij worden van een broodje kaas, dus I Cheese Sandwich mijn lief regelmatig. En dat klinkt dus gekker dan ik het bedoel. 

Mijn punt? Soms is het moeilijk om uit te spreken dat je van iemand houdt. Toen ik nog niet zo lang stiefmoederde durfde ik vooral oudste hier niet mee op te zadelen. En misschien was ik ook een beetje bang voor het antwoord. Maar eenmaal de drempel genomen... Want hoe fijn is het om tegen iemand te zeggen dat je van hem of haar houdt en hoe fijn is het als iemand het tegen jou zegt.  Soms tussen neus en lippen door, een broodje kaas, en soms heel bewust en met aandacht. Omdat je het  niet vaak genoeg kan zeggen of omdat je het nog niet vaak genoeg hebt gezegd.