Vandaag denk ik aan Brussel en ben in de war. Aanslagen. Alweer. Doden. Alweer. Haat. Zoveel. Vragen. Geen antwoorden. Op mijn mobiel krijg ik berichtjes binnen van collega's in Hoofddorp. Ook daar is de dag aan het doordraaien met een ontruiming van het treinstation en later ook het pand waar we werken. Iedereen is veilig lees ik en hier en daar een grap tegen de schrik. |
In Brussel klinken geen grappen. Daar heerst verwarring en verdriet om de doden en gewonden. Uit naam van een groepering die haat predikt en dood en verderf. Dát is hun geloof, niet een god.
Wat is het tegengif? Hoe kunnen we reageren? Burgemeester Aboutaleb van Rotterdam spoort aan niet te buigen voor angst en tweedracht in de samenleving: "Daar zullen wij nooit voor buigen. We zijn één in ons verdriet, we zijn één in onze afschuw.''
Ik hoop het. Ik hoop dat er als tegenwicht voor al het verdriet, de angst, de onmacht, ook iets goeds voortkomt uit deze aanslagen en dat is dat mensen nader tot elkaar komen. Dat we over de verschillen heen kunnen stappen omdat we één ding met elkaar gemeen hebben. En dat is dat we dit niet willen. Begin dus niet over het sluiten van grenzen. Ga niet wijzen maar steek je hand uit. Kijk voorbij uiterlijkheden de ander in de ogen. Niet uit naam van een geloof of een god. Maar uit naam van het gezonde verstand. En uit naam van de liefde natuurlijk. Het enige antwoord dat sterker is dan haat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten