GOK SINTicaat

Sint is in het land! Ik hou ervan. Het dagelijkse Sinterklaasjournaal waar zelfs oudste stiekem nog graag naar kijkt. De intocht. Het geknutsel. Het dichten. De geheimzinnigheid in huis omdat we elkaar niet willen verklappen wie we hebben getrokken. Natuurlijk is het wat geregel en ben ik al twee keer weer uit bed gestapt omdat ik vergeten was cadeautjes in de schoen te stoppen. Maar als ik dan halfslaperig van pepernoten de letters van onze kinderen aan het maken ben, heb ik alweer plezier. Om de dag wordt de schoen gezet. Waarom dat om de dag is, geen idee. Ik vroeg het laatst aan lief en die antwoordde: "gewoon". Gewoon dus.

En omdat Sint al een tijdje in ons land is, betekent dat best veel kleine schoencadeautjes regelen. Efficiënt als ik niet ben, had ik toch een hele tas vol leuke dingen tijdens het boodschappen doen. Een pen voor kleine man die leert schrijven, een knutsel-pakket voor middelste, een letter van chocola voor oudste, kerstsokken voor iedereen... én krasloten. Drie keer kans op 50.000 euro. Leuk dacht ik in de winkel. Toen ik de loten in de schoen deed, zag ik lief kijken. "Wat ga je doen als een van de drie prijs heeft?" "Euh", daar had ik geen moment over nagedacht. Ik was mijn hele leven al gelukkiger in de liefde dan in het spel. "Op hun spaarrekening natuurlijk", pareerde ik zijn opgetrokken wenkbrauw en strooide nog wat pepernoten en roze hartjes in de schoenen.

Zoals elke ochtend als zijn schoen is gezet, stond kleine man om half zeven voor ons bed. Sully, zijn draagbare monsterlamp in zijn hand, om op ontdekkingsreis te gaan beneden. "Kom nog maar even liggen", probeerde ik. Hij kroop nog even bij ons in bed en vertrouwde me toe dat hij op school twee wensen had gedaan. De eerste wens was alle LEGO van de wereld te hebben. De tweede wens was net zo rijk te worden als Dagobert Duck. Ik grinnikte en liep met hem mee naar beneden. Kleine man dook in zijn schoen en haalde er - beteuterd kijkend - het kraslot uit. "Wat is dat, mama?" Op dat moment besefte ik hoezeer ik de plank had misgeslagen met mijn cadeau. Zachtjes mompelde ik dat je met dat kraskaartje geld kon winnen, zodat hij misschien wel net zo rijk zo worden als Dagobert Duck. De pedagogische alarmbellen gingen af, terwijl mijn kleine eend nog wat beteuterder keek.

"Kijk, je krast deze hokjes open en als er drie hokjes zijn met hetzelfde getal, dan win je dat." Kleine man weigerde te krassen. "Ik vind het maar een gek cadeau mama van Sinterklaas." Ik kon niet anders dan hem gelijk geven want om nou te benadrukken dat 50.000 euro op je spaarrekening helemaal niet gek is... Met een boterham en een beker melk en twee zussen beneden die het fenomeen krassen wel kenden, probeerde hij toch de getallen achter de vakjes te ontdekken. Bij de eerste 5 keek hij verrukt. "Mama, ik heb 5 euro gewonnen!" Ik moest hem weer teleurstellen en liet zijn zussen het gok-principe uitleggen.

Na heel wat krassen, vingen zowel jongste, middelste als oudste bot. Op mijn 'dan zijn jullie gelukkig in de liefde' keken ze me vragend aan. "Dat leg ik nog wel een keer uit..." Kleine man liep nog maar eens naar zijn schoen en peinsde hardop dat ze gelukkig ook nog wat snoep hadden gekregen. Op school holde hij meteen naar beste vriend J. om te vertellen dat Sint hem en zijn zussen wel een heel raar cadeau had gedaan, een kraslot. Een vragende blik was opnieuw mijn deel. Deze keer van de moeder van J. Ik blikte, bloosde en mompelde: "gewoon".

Beeld: Fiep Westendorp

Engeltjes en wensbootjes

Met vriendin D. vandaag naar een hal in Noord, waar een verzameling webshops was neergestreken met hun waar. Handig, want nog op zoek naar schoencadeautjes. Gezellig, want dat is het eigenlijk altijd met vriendin D. Terwijl we probeerden een plekje te vinden voor de auto, zagen we de duo's al lopen. Vriendinnen, uiteraard alleen vrouwen, in tweetallen, schuin tegen de wind met grote tassen aan hun schouders. Haren verwaaid maar vastberaden de hal te betreden. Eenmaal binnen, schrokken we van de drukte, keken elkaar aan om voorspelbaar "het is vandaag gratis!" te roepen en bedachten een route waar het hopelijk wat minder druk was.

Startpunt handlezeres, die we oversloegen vanwege een traumatische voorspel-ervaring van D. (dat klink vreemder dan ik bedoel) in de Snorfabriek. Langs de webshops dus. Na een paar begon ik een patroon te herkennen. Woonspullen, babyspullen, papierspullen en weer woonspullen. Niks mis mee toch? Behalve dat het allemaal op elkaar leek. Het was alsof ik de vorige avond teveel had gedronken en de wereld nu dubbel en door een softlens zag, terwijl er heel veel wijsheden naar mijn hoofd werden geslingerd. Live! Laugh! Au!

Terwijl mijn humeur kelderde, snakte ik naar wat originaliteit of tenminste een wanklank. Schilderijen met galopperende paarden, in airbrush en dan een hele stand vol. Vitrines met Swarovski diertjes, die mijn oma vroeger verzamelde en ik met liefde afstofte. Een frikadel speciaal met uitjes tussen de hippe happen. Om het nog erger te maken, mopperde vriendin D. dat ze me steeds kwijt was. "Je valt niet op!" Ik viel niet op maar verdween moeiteloos in de shoppende massa. En bedankt. Misschien waren de hoeden op de stand waar we op dat moment langsliepen de oplossing? Maar hé, had ik die een rij eerder niet ook gezien.

Ik slaakte een diepe zucht. Maar de vrouwen die de storm buiten hadden doorstaan, shopten onverstoorbaar door. Vriendin D. stond gevaarlijk lang te kijken bij een jurkje dat van verschillende lappen retro-stof aan elkaar was genaaid. Ik zweeg en liet mijn blik praten. We liepen duo-achtig door. En net toen ik op het punt stond te gaan gillen, kwamen we bij de stand van Jurianne Matter.

Haar engeltjes en wensbootjes redden de ochtend. En toen de verkoper de 'linnen kunst' achter de kassa aanprees als "je kunt ze altijd nog als theedoek gebruiken" antwoordde ik opgelucht lachend "origineel idee!"

De storm blies ons naar huis en daar was alles nog heerlijk hetzelfde. LEGO op de vloer, een bank die een poes in huis verraadde en drie Swarovski-uiltjes in een overvolle boekenkast en nergens groen.
Stijlvol? Nee. Maar wel origineel!

Reddende engel!

De ontelbaren

Lief maakt me wakker. Met zijn vraag "zin in koffie?" lijkt de dag goed te beginnen. Ik knik slaperig een tevreden ja, maar hij gaat niet uit bed. "Ik moet je iets vertellen", zegt hij en zijn bruine ogen kijken serieus. "Trump is aan het winnen." Terwijl ik boven de deken uitpiep, mopper ik dat hij daarover geen grapjes moet maken. Ik wacht op zijn aanstekelijke lach, maar het blijft stil. "Verdomme", mompel ik. "Zetten ze gewoon de wereld op zijn kop, terwijl ik lig te slapen." Ik zet de tv aan en hoop op een wonder. De afstand tussen Trump en Clinton is te groot voor een wonder. Met zevenmijlslaarzen haalt hij de laatste deelstaten binnen en spreekt John Podesta een aangeslagen democratische aanhang toe naar huis te gaan. Nog geen halfuur later belt Hilary Clinton om de nieuw gekozen president te feliciteren.

"Verdomme."

Hoewel de wereld op zijn kop staat, draait hij gewoon door. Beneden maak ik ontbijt voor de kinderen. Kleine man wil het naadje van de kous weten. Dus ik vertel hem nog een keer over de twee kandidaten. Het stemmen. En dat ik verdrietig ben over de uitslag. Terwijl kleine man de verdwaalde Ted en Ed-hagelslag op tafel in zijn mond stopt, legt oudste uit dat Donald Trump gestoord is. "Waarom dan?" vraagt middelste. Waar moet ik beginnen. Maar kleine man onderbreekt ons met de oplossing: "Waarom doen ze het niet samen?" Terwijl ik in gedachten een wetsvoorstel indien om het stemrecht van volwassenen aan kinderen te geven, kus ik mijn drie wijzen naar school.

De dag wil niet meer lukken. De eerste grappen komen al voorbij op mijn telefoon, maar ik kan er niet om lachen. Er is een president gekozen die vrouwen minacht, buitenlanders haat en gedreven wordt door macht, geld en ego. Geen grap kan dat relativeren. Was het maar waar. Op tv zie ik Trump speechen, zijn zoontje staat naast hem te knikkebollen van de slaap. Zijn ongelukkige blik lijkt symbool te staan voor iedereen die dit niet heeft gewild.

Clinton won de popular vote. Bernie Sanders had Trump wél verslagen. Dit was geen verkiezing maar een statement van het volk. De meningen buitelen de hele dag over elkaar heen. Bekvechtend als Donald Trump. Experts die het hadden zien aankomen of het tenminste kunnen verklaren.

Het wonder blijft uit. Ik zoek houvast. Ik vind het in de ontelbaren. De ontelbare mensen die net zo aangeslagen zijn als ik. Ontelbaar genoeg om te waken over het goede en het verschil te blijven maken.

Sterrenstof

Kleine man zit achterin de auto. Bij manlief, maar ik hang aan de telefoon en hoor dus zijn lieve stemmetje in mijn auto resoneren. Hij vertelt over het knakworstenspel bij de naschoolse opvang en hoe hij geen knakworst werd omdat hij als een ventilator over het voetbalveld vloog. Ik grinnik en hoor manlief hetzelfde doen. Dan is het even stil.

"Lu...
Een...
Ba...
Ku...
Kur...

LEEN BAKKER", schalt het door de auto.

"Goed", roepen we in koor en ik weet waar ze rijden. Ze staan waarschijnlijk stil voor het stoplicht want naast de Leen Bakker zit de...

"Isss...
Is...
Tik...
Balll...

ISTIKBAL!"

Leren lezen, ik weet nog goed hoe leuk ik het vond. Maan, Roos, Vuur. Ook ik las alles wat er op mijn pad kwam. Van het bordje U-I-T op de snelweg tot het PEEEEEEEE-P-SJOW op de luifel in de binnenstad (wat is dat dan?). Het komt allemaal weer naar boven nu mijn kleine man zijn eerste stappen in de wondere wereld van letters, woorden en zinnen zet. En ik besef weer eens de gave van kinderen om sterrenstof te strooien over ons dagelijks leven. Ze zien dieren in wolken en schateren om ademwolkjes als het koud is. Letters zijn vormen en klanken die eindeloos moeten herhaald en beschreven. Zo is de B maar een valse omdat hij aan het einde van kleine man zijn naam doet alsof hij een P is. Een spelletje tikkertje wordt magie als je als ventilator meedoet. En naar bed gaan is geweldig als mama je inpakt als een postpakket en een etiket met het adres van opa en oma op je voorhoofd plakt. "Oh nee, mama, vandaag niet naar opa en oma. Vandaag mag je me naar de Gouden Eeuw sturen". Wat alweer een nieuw en verrassend gesprek oplevert dat eindigt met de pest en daarna een lekker slapen.

Sterrenstof dwarrelt dagelijks over mijn leven. Dankzij mijn kleine grote man.

Bron beeld

Taarten, 10 minuten en weer geen NaNoWriMo

De tijd lijkt te vliegen en hoewel ik op Loesjes advies probeer mee te vliegen, mis ik toch zo nu en dan een deadline. Zo had ik me voorgenomen samen met vriendin S, dit jaar mee te doen met NaNoWriMo. Wat? De National Novel Writing Month waarin men zich wereldwijd ertoe zet een boek te schrijven in de maand november. Daarin gesteund door groepjes op Facebook en bijeenkomsten IRL, waar je dan naast het schrijven wel even de tijd voor moet vinden.

Terwijl de 1e van de 11e naderde, stak ik mijn kop in het zand. Te druk met andere zaken. 45 jaar worden, de pasgeboren olifant in Artis bewonderen, niet sporten, een jaren 70 outfit shoppen voor het feestje van vriendin W. en mezelf, daar weer een beetje over stressen en taarten bakken om te trakteren. Ook waren er weer 10 minuten gesprekken te plannen op school. Dat betekende een ware run op de invullijstjes die naast het schoollokaal hangen en geen sinecure als je er twee hebt en co-oudert. Moeder N. en ik wisten het - ondanks een sprint tussen beide lokalen - te presteren het gesprek van middelste en kleine man op precies dezelfde tijd te plannen. Bleek. We dachten namelijk dat het precies aansluitend was en dat had ik lief ook verteld. Maar toen we gisteren op school aankwamen en we een voormalig klassenmoeder met haar man voor het lokaal zagen staan, zakte de moed me al een beetje in de schoenen. "Jullie om half 8?", probeerde ik nog even. Maar helaas hadden zij mijn gedachte tijd gereserveerd en ook nog eens een foto genomen van het lijstje. "Ik neem wel een helft van je mee", probeerde ik nog te grappen tegen lief, die keek zoals hij altijd kijkt als ik iets heb geregeld.

De 10 minuten vlogen omdat ik nooit genoeg kan horen over mijn kind. Meester G. beschreef mijn kleine man met liefde en aandacht en ik gaf nog net geen kopjes. Maar daar was geen tijd voor omdat ik nog lieve woorden wilde horen over middelste. Dat gesprek liep gelukkig wat uit, dus hoorde ik het staartje van het schoolleven van krullenbol. Niets nieuws onder de zon. Lief als altijd en dromerig met een hoofdletter D.

Eenmaal thuis besefte ik dat de kop eraf was. Van de maand waarin ik mijn boek ging schrijven. Nog geen letter op papier. Maar oudste had thee gezet en wilde vertellen over biologieles. En bij het naar bed brengen moesten we ons hoofd breken over de vraag: "Wil je weten op welke dag je doodgaat?" Een beetje zenuwachtig giechelend stelden we het ons voor en besloten eenstemmig van niet. Voordat ik in bed stapte appte ik vriendin S. die vanmorgen pas antwoordde: "Bij het 1000e woord ben ik in slaap gevallen". Doe je niks geks, grinnikte ik zachtop terwijl ik uit bed stapte.

Mijn novemberboek wordt denk ik - dit zeg ik niet hardop - een blogmarathon. Als er niet van alles tussenkomt natuurlijk.