Bovendien, als je goed hebt opgelet, hoorde en las je de hele dag de meest opvallend weetjes over vrouwen. Bijvoorbeeld dat volgens het CBS de gemiddelde Nederlandse vrouw Maria heet, ze 26,6 uur werkt per week en dat doet in een winkel. Ze verdient nog steeds minder dan de man (maar liefst 7 procent!) maar voelt meer druk. Misschien door mansplaining, wat ik ook voorbij hoorde komen vandaag. Deze term geeft aan dat mannen graag dingen uitleggen aan een vrouw alsof ze het beter weten. Ook interrumperen ze vrouwen vaker en domineren vaker de gesprekken op de werkvloer. Kortom een mooier woord dan betekenis. Maar laten we het niet te lang over mannen hebben op Internationale Vrouwendag.
De gemiddelde Nederlandse vrouw is - ondanks dat er dus nog best wel wat gelijkheid en minder mannelijk getetter te behalen is - gelukkig! Gelukkig maar! En hoewel ik me geen gemiddelde Nederlandse vrouw voel (wie in godsnaam wel?) kan ik dat beamen. Ik ben niet alleen gelukkig als vrouw omdat ik in vrijheid mijn leven kan leven. Ik prijs me ook nog eens gelukkig met de vrouwen in mijn leven, die me niet alleen op deze bijzondere dag inspireren maar eigenlijk altijd.
Mijn lieve oma, die tot ver in de 90 haar unieke eigenwijze en zachtaardige ik bleef. Met een open mind en breinaalden in haar hand bleef ze nieuwsgierig naar mijn wereld. Ik denk aan vriendin P, die ik al veel te lang moet missen, maar met wie ik brutaal en onverschrokken de wereld ontdekte. Ze deed het allemaal net even anders. En vriendin W. die de hele wereld over vliegt, een idealiste vermomd in blauw. Vriendin A. die al net zo reislustig is en stoer in alle omstandigheden. Lang leve vriendin D. die het dagelijkse leven een beetje mooier maakt met kussen door de brievenbus, zelfgemaakte limoncello en slingers. Ik denk aan vriendin S. en haar simple life in Spanje, dreamchaser! Aan vriendin M. - Polletje - met haar wijsheden en aanstekelijke energie. Ik denk aan al mijn lieve vriendinnen (ook hier niet genoemd) met wie ik - later als ik groot ben - zou willen wonen in Villa Kakelbont.
Maar vooral ook denk ik aan mijn moeder, aan haar lach en haar wijsheid. Zij is de moeder die je zou wensen en die ik probeer te zijn. Met eindeloos veel liefde, gekdoenerij en eigengereidheid. Wispelturig maar nooit in haar liefde. Nieuwsgierig en doortastend tegelijk. Voor niets of niemand bang, dacht ik als kind. Ik denk het nog steeds. Ze pakt harten in, de mijne al lang geleden. Mijn Italiaanse mama met Amsterdamse roots. Ze wil het niet, maar ik zet haar er gewoon op. Op een voetstuk, mam! En niet alleen vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten