Op de radio hoorde ik vorige week een leraar vertellen dat hij een onderzoek had gedaan onder zijn studenten. Ze moesten hun mobiele telefoon 10 dagen inleveren. De resultaten waren zorgwekkend. Na die 10 dagen wilden de studenten eigenlijk hun mobiel niet terug. Ze hadden het namelijk heerlijk gehad. Ze konden zich beter concentreren, hadden sneller hun huiswerk af en ervoeren meer rust in hun leven. Wat ze dus fijn vonden. Praktisch gezien was het ook enorm meegevallen. Een student had zelfs een bijzonder onvergetelijke avond gehad omdat de kroeg waar hij had afgesproken niet bleek te bestaan. Hij kon niet even bellen en was dus met andere mensen in gesprek gekomen. Onvergetelijk dus. Ik moet lachen om de leraar als hij beschrijft hoe zijn studenten de mobiele monsters met weerzin weer terug namen. Al wetend dat ze verloren zouden zijn en binnen een dag minstens meer dan nodig op het ding zouden kijken. Ogen op het scherm, de echte wereld vergeten. Bam!
Ik durf te geloven dat ik niet verslingerd ben aan mijn mobiel. Waarom voelt het dan gek als ik 'm niet bij me heb? En waarom kijk ik er vaker op dan nodig is? Waarom ligt hij naast mijn bed en check ik 's ochtends het weer in plaats van de gordijnen te openen? Of ontdek ik dat mijn collega thuis gaat werken terwijl ik mijn lief nog niet eens goedemorgen heb gekust? Waarom wil ik altijd weten waar hij ligt? Waarom weet ik bijna altijd waar hij ligt? Waarom gebruik ik symbooltjes in mijn gesprekken terwijl ik zo van woorden houd?
Zucht! Ik bedenk dat ik ook 10 dagen zonder wil. Minstens! Tegelijkertijd vraag ik me af of ik dat moet melden in al mijn app-groepjes? Van school. Van werk. Vriendinnen die ik te weinig IRL spreek. En wat nou als er iets met de kinderen is en ik zit op mijn werk? Al die beren bezorgen me een beetje de slappe lach. Alsof de wereld vergaat als ik 10 dagen niet mobiel bereikbaar ben. Maar het is toch ook best leuk. En het valt toch nog best mee...
Als mijn lief op zijn telefoon zit, voel ik me soms lucht. Als een vriendin koffie komt drinken en ze heeft naast ons gesprek nog een gesprek op haar telefoon, bijt ik op mijn tong. Het verbaast me dat iedereen na een uit etentje als een soort van afgesproken allemaal op zijn telefoon gaat kijken. En ik me dan moet inhouden het niet ook te doen. Bam!
Gekke gewoontes hebben we ontwikkeld. Verdiept in een eindeloze wereld aan linkjes, berichtjes, filmpjes en likes. Zo weinig oog meer voor de echte wereld. Het hier en nu. In de auto houd ik bezorgd de bestuurder achter me in de gaten die op zijn scherm kijkt. Bam?
Wat zou ik echt missen als mijn mobiel alleen nog ouderwets kon bellen? Mijn vriendinnen. Maar die zou ik dan denk ik op een andere manier opzoeken. Bovendien leent WhatsApp zich ook niet voor alle gesprekken. Het zou misschien wat lastiger afspreken zijn met ouders van school. Maar dat zou vast goed komen. En werk. Dan zou ik op het werk erachter komen wie er die dag wel of niet of vroeg of laat zouden zijn. Prima toch! Ik sta waarschijnlijk een keer aan de verkeerde kant van de afgesproken plek en als ik wil afzeggen kan ik me niet verschuilen achter een makkelijk berichtje. Ik zou dingen missen... maar misschien ook wel meer meemaken.
Dus, ik ga het maar doen. 10 dagen zonder mobiel. Je kunt gewoon bellen hoor of een berichtje achterlaten op mijn antwoordapparaat. Ouderwets gezellig! Ik heb er nu al zin in.
