Vijf jongetjes sterk. Jij staat in de verdediging en hebt te horen gekregen daar vooral te blijven staan. Je gele hesje is zo lang dat je dit jaar je handen nergens kwijt kan. Af en toe een hand in je mond als de bal gevaarlijk dichtbij komt. De twee beste voetballers van de middenbouw maken hun reputatie waar en schieten jullie team naar de halve finale. Mijn hart maakt een sprongetje want wat vind ik je lief. Een beetje onzeker, een beetje stoer en voorzichtig trots, alsof je diep van binnen weet dat jouw diepste gedachten hebben bijgedragen aan de bijna overwinning.
De finale is tegen beste vriend T. En als het aan jou had gelegen had hij gewonnen. Maar je teamgenoten zijn fanatiek en maken maar liefst 3 doelpunten. Ook jij krijgt de bal, hard tegen je arm als vriendje O. schiet. Au! oh nee Block! is je tweede gedachte en de verontwaardigde blik maakt plaats voor een dromerige glimlach op je gezicht. De scheidsrechter fluit en je mag je voor de tweede keer op een rij kampioen noemen. Hier was het je allemaal om te doen. Want vieren kun je als de beste, nadat je eerst de tranen van T. hebt gedroogd met een dropveter. Met de kartonnen beker in jullie handen maken jullie een ererondje door de school. We are the Champions!
"Toch maar op voetbal?", vraag ik als we aan het einde van de dag een limonade erop drinken. Je knikt verschrikt van nee. De medaille is dit jaar vervangen door een echte beker. En terwijl je deze nog maar eens aanraakt, bedenk je alvast hardop bij wie je volgend jaar in het team wil. Strategisch meedoen, het is ook een talent.
