Hé kleine man op je kinderfiets...

"Opstappen zoals papa lukt nog niet." Ik luister naar zijn gebabbel terwijl ik onze fietsen pak. "Dan zwaait hij zo met zijn been over de stang van de fiets." Ik grinnik, want als kind kreeg ik dat ook niet onder de knie. Zelfs niet de lage kruislingse opstap van mijn moeder, laat staan de hoge zwiep van mijn vader. Samen proberen we het nog maar eens. Maar nee. We lachen en stappen allebei op de gewone manier op. "Stelletje uitslovers", stellen we onszelf gerust. Toen kleine man nog in mijn buik zat, verlangde ik naar samen met hem fietsen. Ik stelde me hem toen nog in het zitje voorop mijn fiets voor, met zijn kleine beentjes achter het windscherm. Nu hij me vooruit stuift op zijn crossfiets is het geluk net zo groot. Zodra hij fietst, begint hij met zingen, af en toe afgewisseld door brommergeluiden. Dan trekt hij zijn benen op de stang, want op een brommer hoef je niet te trappen. Op de dijk waar auto's rijden komt hij aan mijn binnenkantje, om daarna weer in een duivelse vaart de helling af te scheuren. "We gaan de komende weken lekker vaak op de fiets", beloof ik hem met zeven weken verlof in het vooruitzicht. Hij knikt en zingt door.

Op school kus ik middelste en geef de joggingbroek van oudste mee aan haar moeder. Die is vandaag zowaar in een hip broekpak naar school, hoor ik. Met vrolijk groene blaadjes erop. We moeten er allebei om lachen. Oudste heeft zo haar eigen stijl en daar passen vrolijke blaadjes zelden in. Ik neem me voor binnenkort met haar de stad in te gaan, voor die Vans waar ze haar hart aan heeft verpand. Alle tijd! Op de weg naar huis, merk ik dat ik zing. Queen. Don't stop me now... Vriendin D. en ik houden er sinds kort theme-songs op na. En deze past uitstekend bij de komende weken. Cause I'm having a good time... 

Het leven is goed op de fiets. En wat is Noord groen! Langs het fietspad zit een oude hippie in het gras. Hij steekt zijn eerste joint op. Hij zwaait me gedag en ik zwaai terug. Ik ruik de zoete walm. De vogels fluiten en proberen over de snoeischaarmachines van de gemeente heen te komen, die openbare heggen tot de orde proberen te roepen. Het groen lacht ze stiekem uit. 

Het laatste stukje. Ik groet de oude treurwilg waarvan de lange slierten geduldig wapperen in de wind. Hoe oud zal hij zijn? Stok! Nu nog langs de waterlelies, over de dijk en dan door het tuinhek naar binnen. Zoveel geluk op één ochtend!

We slaan jou even over, oké?

Middelste gaat naar de middelbare. Na de zomervakantie. Het werd De Amsterdamse Mavo, een typisch gevalletje you had me at hello. De eerste Humanistische school van Nederland en opgericht door twee bevlogen mensen. Tijdens de introductieavond werden we een beetje verliefd, op het gebouw, het kleinschalige, de oprichters, hun ideeën en hun aanpak. "We willen kinderen laten nadenken over hun rol in de maatschappij." Ofwel vrij geïmproviseerd naar de Luizenmoeder, we verwachten 'een stukje participatie'. "Immers iedereen is van waarde en zoals het Humanisme ons leert, kijken we op niemand neer en we kijken naar niemand op." Amen!, dacht ik stiekem in de sfeervolle kantine.

Middelste dwarrelde als haar dromerige zelf door de klassen, op haar gemak. Ze discussieerde met ons over een best ingewikkelde stelling en kwam met een verrassend originele oplossing. Ook wist ze nu al dat ze wilde participeren in het social team, niet die van de media maar van de care, het team dat pesten signaleert en probeert tegen te gaan. Ik bloosde van trots op mijn  zachtmoedige middelste. Op deze school zag ik haar wel haar plek vinden. De opluchting was dan ook groot dat het meedogenloze Amsterdamse lotingsysteem haar net als wij deze kans gunde. Samen met vriendin Z., wat het dubbel bijzonder maakte. Het enige minpuntje dat we konden bedenken was de afstand. Op een zonnige zondag fietsten we over het IJ en door de drukke stad naar het Linnaeushof. Dat viel best mee en in de winter reed er een rechtstreekse bus voor onze koukleum.

De liefde was beklonken en op woensdagmiddag mocht E. kennis komen maken. Na een kop thee en alweer een leuk gesprek met een van de oprichters, hobbelden we gedrieën achter die twee steeds langer wordende benen en de nieuwe mentor aan. De vader, de moeder en de stief, doodgewoon de realiteit van het samengestelde gezin. Zou je denken. Maar na de vader en de moeder, blokkeerde het hoofd van de mentor. Hij keek me aan en daarna naar de tijd en naar zijn al halfvol geschreven A4tje. "En..." zijn mond vormde een vraagteken.  "Ik ben de stiefmoeder van E., vulde ik zijn halfvolle zin bijna verontschuldigend aan. E. keek trots, maar mentor sprak de veelzeggende woorden:

"We slaan jou even over, oké? Aan twee contactpersonen hebben we wel genoeg."

Heel even viel er een pijnlijke stilte, waarin de vader, de moeder, middelste en ik zo onze eigen gedachten hadden en toen zei ik: "Oh, oké."

's Avonds kon ik niet slapen en telde nog eens de jaren dat ik haar stief... dat ik er niet voor niets bij wilde zijn die middag... en dat... Vervolgens probeerde ik het spreekwoord 'three is a crowd' te spellen en vertelde aan mijn slapende lief de mop van de vader, de moeder en de stief... toen er geen gelach kwam, grinnikte ik zelf maar een beetje en dacht een hete kastanje op de plek waar normaal mijn hoofd zit. Uiteindelijk viel ik gerustgesteld in slaap. Niemand is perfect, zelfs deze Humanistische Amsterdamse Mavo in een voormalig klooster niet. Gelukkig maar! Ik kan haar met een gerust hart laten gaan, mijn middelste. Bovendien wisten zij en ik het allang, we kijken op niemand neer, maar we kijken zeker ook naar niemand op!

Briefje of hoe het ooit begon

Mijn eerste blog schreef ik op 18 augustus 2011. Het was een korte blog over een briefje dat ik vond. Een to-do-lijstje als remedie tegen een eventuele vakantieblues. Opgeschreven onder de Franse zon, waaronder een blog starten.

En bijna 7 jaar later blog ik nog altijd. Het is een remedie gebleken. Tegen vakantieblues, gepieker en gedoe. Maar het is veel meer dan dat. Mijn blog is de boekhouder van het kleine geluk en mijn dagelijks leven. De fotograaf die momenten probeert vast te leggen om niet te vergeten. De idealist die gelooft dat woorden een verschil kunnen maken. Hoe klein ook.

Al schrijvend ontdekte ik wat ik allang wist, hoeveel ik van schrijven houd. Van woorden. Van zinnen. Soms verbaasd over het verhaal dat uit mijn onderbewuste komt rollen. Soms in gevecht met de witte pagina en knipperende cursor. Schrappend en zoekend naar de juiste vorm. Een vorm die veranderde met de jaren, lees ik met terugwerkende kracht. Maar wel een rode draad in onderwerpen die me bezig houden. Mijn gezin. De liefde! Vriendschap. Liefdesbrieven vermomd als blog. De lijstjes met goede voornemens om beter en 'more kind' en duurzamer en sportiever... en dat je het best opnieuw mag proberen. De terugkerende herfstblues met bijbehorend gemopper. Meestal pas opgeschreven als de ergste dip achter de rug is. Wat weer gerust stelt voor de volgende.

Mijn blog bracht me lezers die me soms laten blozen van genoegen, ontmoetingen met onbekenden en onverwachte reacties. Ze gaven me zelfvertrouwen. Net als het schrijven zelf. En verlangen naar meer.  Een boek. Geen remedie deze keer, maar chasing dreams, struikelend maar lachend.

To blog or not to blog? Dat is allang geen vraag meer. Ja, ik wil! Alleen maar meer. Het maakt me gelukkig en gerust dat ik flarden van mijn vliegende leven weet te vangen. Gekleurd door mijn ogen en handen die naar de letters op het toetsenbord zoeken. Een plek om te dromen. Om zegeningen te tellen. Als troost en als uitlaatklep wanneer hoofd en hart het oneens zijn. Een schuilplek én podium voor het dagelijks leven. En ik zou eigenlijk zo graag een andere site. Een eigen site met een eigen adres. En een mooie vorm ervoor.  Die komen op een lijstje, bij deze. Want lijstjes zijn zo vaak het begin van iets moois.

Bestemming bereikt? Welnee, nog lang niet. Gelukkig maar!