vrijdag 8 juni 2018

Briefje of hoe het ooit begon

Mijn eerste blog schreef ik op 18 augustus 2011. Het was een korte blog over een briefje dat ik vond. Een to-do-lijstje als remedie tegen een eventuele vakantieblues. Opgeschreven onder de Franse zon, waaronder een blog starten.

En bijna 7 jaar later blog ik nog altijd. Het is een remedie gebleken. Tegen vakantieblues, gepieker en gedoe. Maar het is veel meer dan dat. Mijn blog is de boekhouder van het kleine geluk en mijn dagelijks leven. De fotograaf die momenten probeert vast te leggen om niet te vergeten. De idealist die gelooft dat woorden een verschil kunnen maken. Hoe klein ook.

Al schrijvend ontdekte ik wat ik allang wist, hoeveel ik van schrijven houd. Van woorden. Van zinnen. Soms verbaasd over het verhaal dat uit mijn onderbewuste komt rollen. Soms in gevecht met de witte pagina en knipperende cursor. Schrappend en zoekend naar de juiste vorm. Een vorm die veranderde met de jaren, lees ik met terugwerkende kracht. Maar wel een rode draad in onderwerpen die me bezig houden. Mijn gezin. De liefde! Vriendschap. Liefdesbrieven vermomd als blog. De lijstjes met goede voornemens om beter en 'more kind' en duurzamer en sportiever... en dat je het best opnieuw mag proberen. De terugkerende herfstblues met bijbehorend gemopper. Meestal pas opgeschreven als de ergste dip achter de rug is. Wat weer gerust stelt voor de volgende.

Mijn blog bracht me lezers die me soms laten blozen van genoegen, ontmoetingen met onbekenden en onverwachte reacties. Ze gaven me zelfvertrouwen. Net als het schrijven zelf. En verlangen naar meer.  Een boek. Geen remedie deze keer, maar chasing dreams, struikelend maar lachend.

To blog or not to blog? Dat is allang geen vraag meer. Ja, ik wil! Alleen maar meer. Het maakt me gelukkig en gerust dat ik flarden van mijn vliegende leven weet te vangen. Gekleurd door mijn ogen en handen die naar de letters op het toetsenbord zoeken. Een plek om te dromen. Om zegeningen te tellen. Als troost en als uitlaatklep wanneer hoofd en hart het oneens zijn. Een schuilplek én podium voor het dagelijks leven. En ik zou eigenlijk zo graag een andere site. Een eigen site met een eigen adres. En een mooie vorm ervoor.  Die komen op een lijstje, bij deze. Want lijstjes zijn zo vaak het begin van iets moois.


Bestemming bereikt? Welnee, nog lang niet. Gelukkig maar!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Verhuisbericht

Mijn blog is verhuisd naar dagelijksedingen.blog Zie ik je daar?