Fluwelen stoeltje

Terwijl de stad zich opmaakt om te feesten, vieren wij onze liefde. Zeven jaar getrouwd maar al zoveel langer in elkaars hart. Met onze hoofden onder het dekbed, vertel je me dat je je leven niet zonder mij kunt voorstellen. Ik grinnik en zeg dat dat hopelijk niet hoeft. "Zeven jaar erbij dan maar", vraag ik. "Vooruit", geef je toe, terwijl je ons in je hoofd zeven jaar ouder rekent. "Stop", zeg ik, ik wil het niet weten, want de tijd gaat al te snel. Nu grinnik jij. "Als jij de nacht bent, ben ik de dag. Of andersom." Ik weet meteen wat je bedoelt en nog iets dieper onder het dekbed vullen we elkaar aan:

"Ik ben een dromer."

"Waar ik praktisch ben."

"Ik hang de slingers op."

"Waar ik je stoel vasthoud."

"Tijd is flexibel."

"Haha, echt niet."

"Elk nadeel heeft zijn voordeel."

"Maar elk voordeel heeft ook zijn nadeel."

"Ik geloof in de goedheid van mensen."

"Misschien moet ik minder het nieuws volgen."

"Jij bent de lastige", lach je. "Puh", weet ik even geen antwoord. "Jij bent de liefste", moet ik dan toegeven. "Eenmaal achter dat bakstenen muurtje", vul ik gauw aan. "Daar zit je heerlijk uit de wind", lach jij. Ik trek het dekbed weg om je bruine ogen te kunnen zien. Zoveel ouder dan die eerste keer dat ik je zag maar niets veranderd.  In mijn ogen.

Liefde maakt blind, zou jij zeggen. Ik zou het anders zeggen. Liefde maakt alles mooier. Jij maakt alles mooier. Van baksteen, maar als je eenmaal achter dat muurtje bent. En daar zit ik al een tijdje. Op een stevig stoeltje van fluweel. Ik blijf nog even zitten.