10 x 30 x en door

Het werk verwees me door. Een arbeidscoach. Al bekend bij de collega's die me voorgingen. Een vriendelijke lach, pretogen en een gezicht dat bijna met pensioen ging. Hem maakte niemand meer iets. Ik zeker niet, die ondanks mijn tranen om hem moest lachen. Toen ik buiten stond, wist ik dat ik niet meer terug zou komen. Naar de huisarts dus. Zij verwees me door. Een psychologe die verbonden was aan de praktijk. Jong, rustig, jong. De ruimte vulde zich met ongemakkelijkheid van ons beiden. De tweede keer dat we het probeerden, vroeg ze of er een nog jonger iemand bij het gesprek mocht komen zitten die een dagje stage liep. Eh, liever niet. Ze was blij met mijn assertiviteit. Maar dat was nou net niet... De ruimte vulde zich met verbazing en ongemakkelijkheid. Toen ik buiten stond - met een inlog voor een  online cursus mindfulness - wist ik dat ik niet meer terug zou komen. Nou, één keertje dan omdat de huisarts van me verwachtte dat ik de psychologe zou uitleggen waarom. Eh... De ongemakkelijkheid duurde deze keer maar vijf minuutjes.

Het was nog steeds verstandig om met iemand te praten. Het werk verwees me door. Een loopbaancoach die ook verstand had van vastlopen. We maakten een vliegende start met een slordige landing. Ik pakte mijn parachute omdat ik steeds meer buikpijn kreeg van haar stijl van vliegen. Toen ik naar beneden dwarrelde, wist ik het even niet meer. Behalve dat ik niet terug zou komen.

Ondertussen was ik begonnen met hardlopen. 10 weken lang, drie trainingen in de week ging ik voor de 5 km in een redelijk tempo en zonder tussenpozen. De Belgische Evy en Douwe Bob verzorgden het loopschema en de support. Het viel niet mee maar wat was het fijn. Wat ik leerde?

• Dat je soms langzaam gaat en soms hard.
• Dat er niet altijd een peil op te trekken valt.
• Dat het eenvoudiger is als je het in stukjes hakt, al is het in je hoofd.
• Dat de eerste 8 minuten aan een stuk verdomd zwaar is , maar vergeleken bij de volgende 15 minuten aan een stuk een eitje.
• Dat je op heel veel verschillende manieren kunt ademen (en naar adem kunt happen).
• Dat je kunt stampen maar ook veren. 
• Dat je ook vooruit komt met een rechtervoet die zwiept.
• Dat winnaars een plan hebben en verliezers een excuus (volgens Evy dan).
• Dat je jezelf kunt aanmoedigen (zachtjes en hardop).
• Dat het leuker is als je lacht naar iedereen die je tegenkomt.
• Dat mensen terug lachen en lieve en grappige dingen zeggen.
• Dat hardlopen in de regen niet leuk is (nog minder leuk met mascara op).
• Dat Amsterdam Noord groen is. 
• Dat er af en toe zomaar iemand in het hoge gras ligt te slapen.
• Dat de sloot vol zit met pulletjes en waterhoen-kuikens.
• Dat waterhoen-pubers grappig zijn.
• Dat honden je met rust laten.
• Dat je niet alleen bent.
• Dat op dat ene bankje altijd iemand aan het mijmeren is.
• Dat in dat ene huis die ene man altijd de krant leest op dezelfde plek.
• Dat armen lastiger zijn dan benen, terwijl die relatief niet veel hoeven te doen.
• Dat bomen schaduw geven en fluisteren.
• Dat ik wil wonen in dat ene huis op de dijk.
• Dat ik het kan.

De 10 weken keer 30 keer trainen maakte ik vol. Ik wilde niet één keer stoppen. Ik stopte niet één keer. Ik holde en keek na mijn laatste training in de spiegel. Rood hoofd, ontploft haar maar een heldere blik. Ik was om met Evy te spreken fier op mezelf en kocht zonder aarzelen het volgende loopschema: 12 weken x 36 trainingen, 5 km duurzaam hardlopen. Ik kom niet terug, maar ik ga door. 

Ik zie hier dus een krul in :-)