Papa

De man met het zachtaardigste hart dat ik ken, ligt in het ziekenhuis. Vanwege dat hart. Zachtaardigheid blijkt geen garantie voor regelmatig tikken. Hij ontdekte vorige week dat er iets niet klopte. Of beter gezegd, langzaam klopte. Hij wuifde het eerst nog weg. Zijn verjaardag moest immers gevierd met een weekend weg in Zeeland. En het ging wel weer.

Vrijdagochtend zongen we hem uit zijn bed. 75 jaar dus de kop van de kat was jarig en de pootjes vierden feest. Zondagavond versierden we het huis en zetten de Prosecco klaar voor als hij maandag thuis zou komen. Vlaggetjes en hoedjes voor de allerliefste vader en opa. Hiep hiep!

Maandag zwaaide hij Neeltje Jans gedag en reed hij mijn moeder naar huis. Hoewel zijn hart heel even sneller ging kloppen van de feestelijke ontvangst, was het toch weer mis. Een uur later lag hij in het ziekenhuis. Dankzij een oplettende dokter. Aan de monitor ontdekten ze wat mijn vader al wist, dat zijn hart haperde en dat dat niet goed was. Hij moest blijven en bewaakt door een monitor.

Mijn broer vat het samen door de telefoon en mijn wereld staat even stil.

Vandaag spreek en zie ik mijn vader. Mijn wereld begint weer te draaien. Hij lacht en vertelt. Morgen krijgt hij een pacemaker om zijn hart een handje te helpen. Niet heel ingrijpend, had de cardioloog aan zijn bed gezegd. Onder plaatselijke verdoving komt er een apparaatje tussen zijn hart en schouder dat met twee draadjes aan zijn hart wordt verbonden. Een technisch wondertje zeg maar. En op batterijen die 5 tot 10 jaar meegaan. Lang leve de medische wetenschap. Had ik ook maar voor dokter gestudeerd. Maar dat heb ik niet, dus ik houd nog maar eens mijn vader zijn hand vast en vertel hem hoeveel ik van hem houd. Hij wist het al, maar je kunt het niet vaak genoeg zeggen.

Dan is het uur gevlogen en komt de volgende sliert familie binnen. Mijn broer die met zijn grappen de wereld altijd een beetje lichter maakt. Ik laat mijn vader in goede handen achter, familie en een monitor die 24 uur zijn tikken telt. Morgen hoeft dat niet meer. Dan heeft hij zijn eigen kastje om het haperende hart alert te houden. Hopelijk nog heel lang.

Was de wereld maar van snoep

Een mail van school. Belangrijk bericht. We zitten in de tuin, de kinderen spelen tikkertje met verlos. Het is slecht nieuws. Leraar T. is overleden. Onverwacht. Hij stierf aan een hartaanval. Zowel oudste als middelste hebben les van T. gehad. Kleine man kent hem ook, het is een kleine school. We schrikken. Eenmaal binnen aan tafel vertellen we het. Drie kleine bleke koppies. Ze zijn er stil van.

Kleine man houdt zijn handen over zijn oren omdat hij het liever niet wil horen. Het is inderdaad nieuws dat je liever niet wilt horen. Of geloven. We hadden hem immers pas nog gezien. We herinneren ons dat T. voor oudste haar afscheidsspeech hield in groep 8. Hij had het niet makkelijk gehad met deze groep, maar vertelt A. hij was er voorstander van Minecraft op de schoolcomputer te installeren omdat dat goed zou zijn voor hun ruimtelijk inzicht. Instant held!

Middelste herinnert zich dat hij lief was. Ik herinner me een man die goed leek te passen bij de onderbouw. Als ik langs zijn klas liep, drentelden de kleintjes om hem heen. En elke woensdag tijdens het zingen in de hal zaten er minstens twee kinderen bij hem op schoot. Lief. Dat leek hij me.

We steken een kaarsje voor T. aan en hopen zo wat licht te sturen naar zijn gezin. Kleine man huilt als ik hem naar bed breng. Op schoot deelt hij zijn verdriet en zorgen. "Nu kan T. nooit meer mijn leraar zijn. Waarom hebben ze zijn hart niet kunnen maken, ik dacht dat dat kon." Ik probeer uit te leggen dat het soms niet lukt. "Dan lag hij vast te slapen toen het gebeurde en is hij nu begonnen aan zijn tweede leven", stelt kleine man zichzelf gerust. Ik vind het een mooie gedachte en we bedenken dat T. nu iedereen en overal ter wereld kan zijn.

Het troost maar een beetje, kleine man is nog steeds verdrietig: "Was de wereld maar van snoep."

Inderdaad was de wereld maar van snoep.