Basispakket opvoeden

Opvoeden. Je hoeft er geen papiertje voor te halen. Het is geen vak op school. Zelfs geen keuzevak.  Eenmaal zwanger, krijg je pufles en talloze oei-ik-groei-foldertjes mee, maar een spoedcursus opvoeden? Welnee. Gelukkig maar? Misschien wel. Want zoveel ouders en kinderen, zoveel stijlen. En net zoveel experts, blijkt als je googelt op opvoeden. De boeken, blogs en discussies vliegen je om de oren. Wat dacht je van 'Positief en creatief opvoeden'  (als tegenhanger van de tegenovergestelde stroming in opvoedland?) of 'Bewust opvoeden' (doelgroep: de ouder die nog ergens in de ontkenningsfase zit?). Aan tafel bij Humberto Tan zap ik langs de ultieme verontwaardiging over de naughty chair van nanny Frost, omdat je hiermee het kind, dat op zijn kwetsbaarst is, afwijst maar juist zou moeten omarmen. Waarop Linda de Mol verbaasd opmerkt: " als ze net een uur lang het bloed onder je nagels vandaan hebben gehaald?"

Kortom, zoveel ouders, kinderen én experts, zoveel stijlen. Prima! Opvoeden is immers geen rijles met een vast setje basisvaardigheden. Hoewel? De vergelijking loopt mank, maar een basissetje vaardigheden voor opvoeden is wel samen te stellen. Voor het gemak:

1. Liefde. De onomstotelijke nummer 1 in je basispakket als (aanstaande) ouder. Hoef je niets voor te doen, stroomt vanzelf. Sterkste punt: onuitputtelijk, kan bergen verzetten en kinderen laten groeien als erwtjes in een pot met watten. Licht zwak puntje: heeft de neiging bij vlagen slecht te zien.
2. Humor. Onmisbaar bij het opvoeden. Is niet voor iedereen vanzelfsprekend, maar kan (aan)geleerd. Hoe? Bekijk je kind en jezelf in dagelijkse situaties door de ogen van een ander. Van een afstandje dus. Je zult ontdekken dat a. de werkelijkheid de fantasie overtreft en b. dat je zelden nog in het theater komt, maar dat je cabaret in huis hebt gehaald. Elke dag! Gratis! Geloof mij, het maakt het leven licht én met een goed gevoel voor humor ben je uitgerust voor als je kind de puberteit inrolt.
3. Op drie, de drie klassieke R'en: Rust, Reinheid en Regelmaat. Niet erg rock en roll, maar kinderen gedijen erbij als milk in shakes. Kunnen ze zich bovendien ergens tegen afzetten, later als ze bijna groot zijn.

Dat zijn ze. De vijf basisvaardigheden voor elke (aanstaande) ouder. Eitje toch. Een prima checklijstje bij opvoedkundige kwesties. En loopt het niet altijd zoals jij zou willen? Wees dan maar stiekem blij (als de kinderen in bed liggen bijvoorbeeld). Want niks saaier dan een opvoeding waarin maar 1 iemand het voor het zeggen heeft en maar 1 iemand gelijk heeft. Dan was je wel expert geworden en had je een boek geschreven.

Niets

De plannen zijn gewijzigd vandaag. Geen trip naar Den Haag met vriendinnen I. en S. Vriendin I. is ziek en vriendin S. ontkent nog maar heeft betere tijden gekend. Geen Anton Corbijn dus. Niet vandaag tenminste, want we spreken een raincheck af. Als het gesnotter voorbij is en de zon zich weer laat zien. Hoewel ik het jammer vind, is een onverwachte lege zondag ook wel een luxe gevoel. Rustig opstaan met kleine man, terwijl grote man deze keer lekker kan blijven liggen. Ontbijten op de bank, voor deze keer, terwijl kleine man Jungle Book kijkt en ik niet kan kiezen tussen Up en de krant.  Als alle broodjes op zijn en er wat fruit geblenderd is, bakken we een taart. Een citroencake uit Pauline's Keuken. Kleine man - bloem op zijn neus en puntje van zijn tong uit zijn mond - helpt mee. Hij 'klutsert' en spatelt. Niet moeilijk toch. Voor we het weten zit de cake in de oven en begint het huis lekker te ruiken.

Daar maken we ook grote man mee wakker.  En terwijl hij wakker wordt met espresso, moet ik ervoor waken niet in de praktische-stand te schieten. Lees: was erin, bedden afhalen, nog even koffie bestellen online. De talloze mogelijkheden schieten door mijn hoofd. Niet relaxed. Ik wil namelijk het liefste helemaal niets. Maar ik lijk het verleerd. Gewoon niets doen. Manlief is daar veel beter in. Dat ergert me. Ik ben natuurlijk gewoon jaloers. Toen ik nog vierhoog achter in de jordaan woonde, kon ik het zonder nadenken. Niets doen en de zondag laten verdampen op de bank met een boek en wat lekkers erbij. De oven piept. Het lekkers is klaar. Nu ik nog.

In theorie...

Dan werk je bij het leukste woonmerk van Nederland en dan wil het thuis maar niet lukken met dat stijlvol wonen. Onze mooie nieuwe bank is niet meer zo mooi sinds onze tirannieke huis-tuin-en-keuken-kat de zijkant heeft opengekrabd omdat ze niet op tijd haar eten kreeg. Onze ooit mooie raamdecoratie is gesneuveld  (hebben we hem te veel open en dicht gedaan?) waardoor we slechts nog drie van de vier ramen bedekt hebben, waarvan één dag en nacht omdat deze niet meer open kan. Tot mijn grote ergernis, maar manlief wil hem niet weghalen omdat we anders wel erg in de etalage zitten. De gordijnen zijn besteld, maar ik sta niet voor mezelf in, als deze niet snel worden geleverd.

Dan hebben we nog twee erg hippe bijzettafeltjes gekocht, die bij nader inzien niet goed samengaan met de hocker van de mooie nieuwe bank (of met de beperkte ruimte in onze woonkamer). Bovendien zit er op het notenhoutenblad van eentje een grote ronde vlek vanwege de stijlvolle vaas met pioenrozen die ik er op dag één van de aankoop op zette. Dan is er nog de eeuwige strijd tussen de speelgoedhoek - alias moestuin sinds AH haar nieuwe rage introduceerde - en het gezellige zitgedeelte. Het zijn waarschijnlijk de speelgoedzwaarden en het Star Wars lego, maar de winnaar moge duidelijk zijn.

Manlief heeft het losgelaten (hij droomt slechts 's nachts nog van strak wit zwevend Italiaans design) en ik volg therapie op Pinterest, waar ik op borden mijn ideale huis bij elkaar pin. Heel makkelijk, zonder inspanning, zittend op onze ooit mooie nieuwe bank. Tevreden constaterend dat het met mijn smaak wel goed zit. Nu nog de uitvoering. Iets met theorie en praktijk waar ik vaker tegenaan loop. 

Gelukkig zie ik op mijn werk de hele dag stijlvol ingerichte kamers...

Lief, liever, liefst (meestal)

Zaterdagmorgen en woorden met mijn lief. Terwijl hij boos de deur uit stoomt, denk ik aan alles wat we al samen hebben meegemaakt. Mijn boosheid ebt weg en ik besef hoeveel ik van hem houd. Altijd al. Een liefde die begon als vriendschap. In de V&D. Hij, 18 jaar, grote mond en onweerstaanbaar grappig en stuiterig. Ik, 15 jaar, ergens tussen serieus en giechel in. Samen achter de kassa op de schrijfwaren. De vriendschap was binnen 5 minuten beklonken. We begonnen met praten en hielden niet meer op. Vlinders? Zeker! Maar beste vrienden zoenen niet. Wat dan wel? Urenlang telefoneren op zondagavond (totdat Blackadder begon), naar de film, keten en elkaar brieven en kaarten schrijven (waarvan ik vooral de eerste tot mijn rekening nam en hij de tweede).

Als ik eens verliefd was, gunde hij me dat van harte (door dat opvallend vaak te zeggen) en toen hij in de discotheek in Bergen voor mijn neus zoende met een ander, knipoogde ik samenzweerderig naar hem, maar wilde eigenlijk naar huis. Onze vriendschap bleef. Voor mijn achttiende verjaardag plaatste hij zelfs een advertentie voor me in het Parool: J. 18 jaar vandaag en van de wereld (mijn toenmalige vriendje heette Gert-Jan van de Wereld) en met een beste vriend. M.

Het leven duizelde verder. We haalden ons eindexamen en op mijn 19e verjaardag bekende mijn beste vriendin verliefd te zijn. Op mijn beste vriend. De jongen die me altijd aan het lachen kreeg, verloor zijn hart en het was niet aan mij. Ik was boos en in de war. "Waarom nou juist M", verweet ik beste vriendin P. "Waarom niet M.", vroeg ze mij. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Het werd een verdrietig jaar waarin ik P. en M. kwijtraakte. Achteraf...

Achttien jaar later kwam hij weer in mijn leven, dankzij dezelfde P.  Toeval bestaat. Maar niet in ons geval. Meteen weer beste vrienden vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten. Urenlang telefoneren, de kroeg in, keten... Vlinders? Ik ontkende, terwijl M. het al wist. Teveel tegelijk. Teveel gebeurd. Tot die eerste zoen. "Best friend with benefits", vroeg ik plagend. Maar twee bruine ogen blikten serieus terug: "It's always been you".

Dat zijn mijn lief en ik in een notendop. Inmiddels alweer 7 jaar samen. Ik van de pieken en de dalen, hij van het zwart of het wit. Terwijl ik de slingers ophang, houdt hij de stoel vast waarop ik sta. Waar ik twijfel, weet hij wel beter. Hij houdt van mijn goede en minder goede kanten. Ik vooral van zijn goede kanten, zijn minder goede kanten denk ik nog steeds te kunnen veranderen. Hij weet wel beter. We hangen niet meer zo lang aan de telefoon, daar hebben we de eettafel voor. We keten en we lachen. We maken ruzie maar maken het goed voor het slapen gaan. Hij is mijn best friend with benefits.

Als je me op mijn 15e had verteld dat ik ooit met hem zou gaan trouwen, had ik heel hard gelachen. Terwijl mijn hart vast en zeker een sprongetje had gemaakt.

Over Romeinen, eenden en jeuk

Vandaag zat ik met kleine man bij de dokter. De praktijk wordt door twee dokters gerund - dokter Boon en van de Waal - maar na bijna vijf jaar weet ik nog steeds niet wie wie is. Het antwoord op kleine man's vraag 'ga ik naar Boon of Waal'  moest ik dan ook schuldig blijven. Ik had hem wel al kunnen bevestigen dat er niet zou worden geprikt. Beter, want in dat geval wilde hij de ochtend school best inruilen voor een doktersbezoekje. En nog even langer in bed blijven liggen. Want daar hadden we vanmorgen tijd voor. Gezellig. En terwijl ik koffie dronk, spijkerde kleine man me bij. Over Jezus die dood is gegaan met Pasus. Door de Romeinen. En over waarom eenden kunnen zwemmen. Nou? Omdat ze een potje met vet hebben. En tenslotte over de letter Bu. De letter Bé? Nee, mama, de letter Bu. Van buik en van billen.

Bij de dokter had kleine man ook praatjes voor tien en terwijl hij onder tafel de tenen van dokter Boon of Waal aantikte, legde ik de reden van ons bezoekje uit. Jeuk! Kleine man heeft bijna altijd de kriebels. Niet zo gek met een vader die van het woord allergie al rode bultjes krijgt, maar wel zielig. En toen hij me van de week voor het slapen gaan toevertrouwde: "Mama, ik heb altijd jeuk", brak mijn hart en besloot ik dat het smeren met verzachtende olie en zalfjes niet genoeg was. Er moest nader onderzoek komen.

Tien minuten later stond ik buiten met een zalfje... oké, en een verwijzing voor een allergie-onderzoek. Op het grote witte vel stond een kruisje bij hond, kat, koemelk, huisstofmijt, graspollen, berkenpollen, kippen-eiwit en pinda. Ik had natuurlijk meteen door kunnen rijden naar het ziekenhuis, maar de dokter had me net verteld dat hij voor het onderzoek een buisje bloed zou moeten geven. "Een heel buisje bloed, dokter Wool van de Baan?" Ja, knikte ze bevestigend. "En dan is het nog niet zeker of er iets uit komt. Het is soms een ware zoektocht met allergieën." Terwijl ik inmiddels net zo wit zag als het verwijsformulier, bedacht ik dat ik best nog even eerst kon smeren met de verkregen crème en dat - als dat niet hielp - grote man het onderzoek wel op zich kon nemen, als ervaringsdeskundige.

Daarmee hadden we de rest van de dag vrij. En terwijl kleine man op zijn fiets met twee extra zwabberende wieltjes over het schoolplein roetsjte, voelde ik ook kriebels. Voorjaarskriebels!

Long time

Veel te lang niet geblogd. Verhinderd door de dagelijkse dingen en het dagelijkse leven. Een winter die te lang duurt. Gesnotter en gekuch van om de beurt alle leden van ons gezin. Een gebrek aan inspiratie, terwijl mijn hoofd bomvol gedachten zit. Een gebrek aan gewoon maar doen, omdat er altijd wel een excuus is. Maar ik mis het schrijven. Hoe makkelijk is het dan het gewoon weer te gaan doen. Niet echt, blijkt. Maar misschien ook wel, zal blijken.

Maar waar begin je? Bij kleine man, die op dit moment allerliefst zijn combineert met  allereigengereidst. Ik denk geregeld, zou dit nu het moment zijn dat ik moet gaan opvoeden? Uhu... Bij grote man, die  geveld is door griep. Onwaarschijnlijk omdat deze man op mentaliteit een halve marathon loopt, maar toch. Bij oudste, die maar niet stopt met groter worden en wijzer en onze gesprekken die daardoor veranderen. Bij middelste, die - net als haar stief - probleemoren heeft en daardoor al weken huh?-end en wat?-end door het leven gaat. We vormen samen een komisch duo. Maar als grote man probeert te lachen, moet hij dat bekopen met een hoestbui van een halfuur. Kortom we hebben glorieuzer tijden gekend als gezin, maar toch.

Tussen het gekuch en gesnotter en het doorgeven van de zakdoeken door, kregen we nieuws. Nieuws met een strik erop. Sindsdien maakt mijn hart een sprongetje als ik er alleen al aan denk. En daarom deert het me even niet. Een stampvoetende peuter, slapeloze nachten naast een rochelend lief, twee paar dove oren aan de keukentafel en regen die overgaat in hagel. Ik tel mijn zegeningen en ik ben nog even niet uitgeteld...

(Bron beeld: Lisa Hurwitz, een van mijn favoriete kunstenaars)