Lief, liever, liefst (meestal)

Zaterdagmorgen en woorden met mijn lief. Terwijl hij boos de deur uit stoomt, denk ik aan alles wat we al samen hebben meegemaakt. Mijn boosheid ebt weg en ik besef hoeveel ik van hem houd. Altijd al. Een liefde die begon als vriendschap. In de V&D. Hij, 18 jaar, grote mond en onweerstaanbaar grappig en stuiterig. Ik, 15 jaar, ergens tussen serieus en giechel in. Samen achter de kassa op de schrijfwaren. De vriendschap was binnen 5 minuten beklonken. We begonnen met praten en hielden niet meer op. Vlinders? Zeker! Maar beste vrienden zoenen niet. Wat dan wel? Urenlang telefoneren op zondagavond (totdat Blackadder begon), naar de film, keten en elkaar brieven en kaarten schrijven (waarvan ik vooral de eerste tot mijn rekening nam en hij de tweede).

Als ik eens verliefd was, gunde hij me dat van harte (door dat opvallend vaak te zeggen) en toen hij in de discotheek in Bergen voor mijn neus zoende met een ander, knipoogde ik samenzweerderig naar hem, maar wilde eigenlijk naar huis. Onze vriendschap bleef. Voor mijn achttiende verjaardag plaatste hij zelfs een advertentie voor me in het Parool: J. 18 jaar vandaag en van de wereld (mijn toenmalige vriendje heette Gert-Jan van de Wereld) en met een beste vriend. M.

Het leven duizelde verder. We haalden ons eindexamen en op mijn 19e verjaardag bekende mijn beste vriendin verliefd te zijn. Op mijn beste vriend. De jongen die me altijd aan het lachen kreeg, verloor zijn hart en het was niet aan mij. Ik was boos en in de war. "Waarom nou juist M", verweet ik beste vriendin P. "Waarom niet M.", vroeg ze mij. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Het werd een verdrietig jaar waarin ik P. en M. kwijtraakte. Achteraf...

Achttien jaar later kwam hij weer in mijn leven, dankzij dezelfde P.  Toeval bestaat. Maar niet in ons geval. Meteen weer beste vrienden vanaf het moment dat we elkaar ontmoetten. Urenlang telefoneren, de kroeg in, keten... Vlinders? Ik ontkende, terwijl M. het al wist. Teveel tegelijk. Teveel gebeurd. Tot die eerste zoen. "Best friend with benefits", vroeg ik plagend. Maar twee bruine ogen blikten serieus terug: "It's always been you".

Dat zijn mijn lief en ik in een notendop. Inmiddels alweer 7 jaar samen. Ik van de pieken en de dalen, hij van het zwart of het wit. Terwijl ik de slingers ophang, houdt hij de stoel vast waarop ik sta. Waar ik twijfel, weet hij wel beter. Hij houdt van mijn goede en minder goede kanten. Ik vooral van zijn goede kanten, zijn minder goede kanten denk ik nog steeds te kunnen veranderen. Hij weet wel beter. We hangen niet meer zo lang aan de telefoon, daar hebben we de eettafel voor. We keten en we lachen. We maken ruzie maar maken het goed voor het slapen gaan. Hij is mijn best friend with benefits.

Als je me op mijn 15e had verteld dat ik ooit met hem zou gaan trouwen, had ik heel hard gelachen. Terwijl mijn hart vast en zeker een sprongetje had gemaakt.