Long time

Veel te lang niet geblogd. Verhinderd door de dagelijkse dingen en het dagelijkse leven. Een winter die te lang duurt. Gesnotter en gekuch van om de beurt alle leden van ons gezin. Een gebrek aan inspiratie, terwijl mijn hoofd bomvol gedachten zit. Een gebrek aan gewoon maar doen, omdat er altijd wel een excuus is. Maar ik mis het schrijven. Hoe makkelijk is het dan het gewoon weer te gaan doen. Niet echt, blijkt. Maar misschien ook wel, zal blijken.

Maar waar begin je? Bij kleine man, die op dit moment allerliefst zijn combineert met  allereigengereidst. Ik denk geregeld, zou dit nu het moment zijn dat ik moet gaan opvoeden? Uhu... Bij grote man, die  geveld is door griep. Onwaarschijnlijk omdat deze man op mentaliteit een halve marathon loopt, maar toch. Bij oudste, die maar niet stopt met groter worden en wijzer en onze gesprekken die daardoor veranderen. Bij middelste, die - net als haar stief - probleemoren heeft en daardoor al weken huh?-end en wat?-end door het leven gaat. We vormen samen een komisch duo. Maar als grote man probeert te lachen, moet hij dat bekopen met een hoestbui van een halfuur. Kortom we hebben glorieuzer tijden gekend als gezin, maar toch.

Tussen het gekuch en gesnotter en het doorgeven van de zakdoeken door, kregen we nieuws. Nieuws met een strik erop. Sindsdien maakt mijn hart een sprongetje als ik er alleen al aan denk. En daarom deert het me even niet. Een stampvoetende peuter, slapeloze nachten naast een rochelend lief, twee paar dove oren aan de keukentafel en regen die overgaat in hagel. Ik tel mijn zegeningen en ik ben nog even niet uitgeteld...

(Bron beeld: Lisa Hurwitz, een van mijn favoriete kunstenaars)