Geluk

* Een heen en weertje met de pont
* De zwiepende armen van kleine man als hij blij is
* Onverwacht slenteren in de stad
* Niet 1 maar 2 knisperende zaterdagkranten
* De kinderen allemaal in bad
* Surprises en gedichten maken voor Sinterklaas
* Een pak tucjes in de kast
* Buiten koud en binnen warm
* De bruine ogen van mijn lief
* De Peetjes van vriendin P.

Een Peetje tegenkomen als ik Google op ' geluk' 

Van die dingen

* Elke week yoga maar nog steeds je tenen niet kunnen aanraken.
* In de parkeergarage doodleuk tegen een best opvallende pilaar aanbotsen.
* Behoorlijk lang pielen aan het cijferslotje voordat je beseft dat jouw kluisje eentje lager zit.
* Thuiswerken maar beseffen dat de oplader nog op kantoor ligt.
* Elke dag tenminste iets kwijt zijn (bij voorkeur bril of mobiel).
* Ontdekken dat het onmisbare ingrediënt voor je soep waarschijnlijk nog in een hoekje op de supermarktband ligt.
* Te vaak niet op simpele woorden of namen kunnen komen (op het verkeerde moment).
* Een collega zoeken die naast je zit.
* Ontkennen dat het een beetje druk is allemaal...

 Gelukkig is er Loesje!

Piet

Er is al teveel over gezegd. Veel teveel. Maar toen ik vandaag bij de intocht van de Sint alleen maar blije gezichten zag... Overal waar ik keek. Blije gezichten met rode neuzen van de kou. Blije volwassenen en vooral heel veel blije kinderen, dacht ik... hoe kan het dat de onschuld van dit kinderfeest in twijfel wordt getrokken? Hoe kan het? En wat jammer dat de glans er met alle discussie dit jaar wel een beetje af is.

Racisme is er. Overal in onze samenleving. Het gaat samen met domheid. Maar Sinterklaas een racistisch feest? Ik zag vandaag vooral heel veel geluk, saamhorigheid en kinderen die hopelijk nog lang kind blijven. En de zwarte pieten brachten zoals elk jaar een brede glimlach op mijn gezicht. Hopelijk buitelen ze de nare nasmaak van het schelden over en weer weg. Want de discussie werd met de dag racistischer. Maar het feest... Nee, daar wil ik niet aan.

Zitten voor de blues

Voor het geval je het je afvroeg. Ik ben inmiddels uit de lappenmand (zie blog hieronder). Gewoon weer rechtop. Aan het werk. Zonder al teveel snot. Toch wilde het er maar niet van komen. Bloggen. Van de mand in de drup. Nouja op bloggebied dan en oké misschien ook wel een klein gebiedje daarbuiten. 

Want weet je, al die regen en vallende bladeren en wind... ik word er altijd een beetje verdrietig van. Je zou denken dat dat de prachtigste verhalen zou opleveren. Maar nee hoor. Veel verder dan zachtjes meezingen met het lied 'zitten voor de blues'  levert het niet op aan creativiteit. Toch was het niet alleen maar storm in mijn hoofd. Lief had de beste verjaardag ooit voor me geregeld. Sarah Bettens trad op. Sinds lange tijd weer eens gedanst in de Melkweg. En kleine man maakt me minimaal een keer per dag aan het lachen.  Maar er is dus best wat grof geschut nodig om de herfstblues te verjagen. En anders is onder mijn steen het allerprettigst en daar komt er niet veel uit mijn handen. Zeker geen blog. 

Lief maakt zich geen zorgen. 'Het is gewoon november', schreeuwt hij, terwijl hij onverstoorbaar de steen een stukje optilt. 'Dat is niet erg', galmt hij erachteraan. 'Behalve dan dat je niet blogt.' Stiekem is mijn ego gestreeld. Maar ik blog natuurlijk omdat hij het verdient. Nog maar drie weken te gaan. Dan is het December en mogen de feestlichtjes aan!