Was de wereld maar van snoep

Een mail van school. Belangrijk bericht. We zitten in de tuin, de kinderen spelen tikkertje met verlos. Het is slecht nieuws. Leraar T. is overleden. Onverwacht. Hij stierf aan een hartaanval. Zowel oudste als middelste hebben les van T. gehad. Kleine man kent hem ook, het is een kleine school. We schrikken. Eenmaal binnen aan tafel vertellen we het. Drie kleine bleke koppies. Ze zijn er stil van.

Kleine man houdt zijn handen over zijn oren omdat hij het liever niet wil horen. Het is inderdaad nieuws dat je liever niet wilt horen. Of geloven. We hadden hem immers pas nog gezien. We herinneren ons dat T. voor oudste haar afscheidsspeech hield in groep 8. Hij had het niet makkelijk gehad met deze groep, maar vertelt A. hij was er voorstander van Minecraft op de schoolcomputer te installeren omdat dat goed zou zijn voor hun ruimtelijk inzicht. Instant held!

Middelste herinnert zich dat hij lief was. Ik herinner me een man die goed leek te passen bij de onderbouw. Als ik langs zijn klas liep, drentelden de kleintjes om hem heen. En elke woensdag tijdens het zingen in de hal zaten er minstens twee kinderen bij hem op schoot. Lief. Dat leek hij me.

We steken een kaarsje voor T. aan en hopen zo wat licht te sturen naar zijn gezin. Kleine man huilt als ik hem naar bed breng. Op schoot deelt hij zijn verdriet en zorgen. "Nu kan T. nooit meer mijn leraar zijn. Waarom hebben ze zijn hart niet kunnen maken, ik dacht dat dat kon." Ik probeer uit te leggen dat het soms niet lukt. "Dan lag hij vast te slapen toen het gebeurde en is hij nu begonnen aan zijn tweede leven", stelt kleine man zichzelf gerust. Ik vind het een mooie gedachte en we bedenken dat T. nu iedereen en overal ter wereld kan zijn.

Het troost maar een beetje, kleine man is nog steeds verdrietig: "Was de wereld maar van snoep."

Inderdaad was de wereld maar van snoep.