Omdat mijn kleine man ziek is en onze plannen in het water vallen, heb ik alle tijd om bij de dood van onze burgemeester stil te staan. En bij zijn leven. Natuurlijk hobbel ik weer eens achter de feiten aan en ontdek nu pas hoe bijzonder hij was. Door Zomergasten, door zijn stomme ziekte en wat dat deed met Amsterdam en zijn ontroerend korte afscheidsbrief: zorg goed voor onze stad en voor elkaar. Dat vat het wel samen. Wat onze stad nodig heeft. Ons land. De wereld.
Hij probeerde het, lees ik in de krant en hoor ik mensen vertellen op radio en tv. Met een tomeloze energie en vastberadenheid probeerde hij voor iedereen te zorgen. Problemen op te lossen en onze stad en daarmee de wereld een beetje beter te maken. Vriend en schrijver Geert Mak vergeleek Eberhard met zijn vader, die huisarts was geweest en dag en nacht klaar stond voor zijn patiënten. Eberhard van der Laan was de huisdokter van Amsterdam. Mooi!
Maar hij zorgde niet alleen, hij zette in beweging, stak mensen aan en veranderde dingen daadwerkelijk door zijn mouwen op te rollen. Ik moet lachen als ik lees over zijn scherpe tong en woedeaanvallen. Hij wilde betrokkenheid en het liefst in een richting die hij voor ogen had. Zijn gevoel voor humor en oprechtheid maakten de balans. Zelfs nu hij er niet meer is, laat hij me over mezelf nadenken. Mijn idealen, mijn betrokkenheid en ik weet dat het beter kan. Meer. Ook buiten familie, werk en vrienden.
Een beetje verdrietig. Dat ben ik. Een beetje verbaasd ook. Dat het me zo raakt. Dan lees ik op de voorpagina van Het Parool het gedicht 'Hart' van voormalig stadsdichter F. Starik en zijn woorden vangen wat ik voel. Troost. Dat is wat Eberhard bood. En dat zoveel mensen daar behoefte aan hebben, bleek na zijn ziekte. Blijkt na zijn dood. En gek genoeg biedt dat ook hoop. Als het applaus dat klonk op de grachten. Een prachtig lawaai.
Hopelijk komt er nog veel prachtig lawaai, als eerbetoon en belofte aan Eberhard van der Laan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten