Zetje

Wanneer ga je weer eens bloggen?
Mijn schoonvader kijkt me aan. 
Die 10 heb ik nu wel vaak genoeg gelezen.
Hij lacht. 

Ik bloos. Omdat hij mijn blogs mist.
Omdat ík het mis,  maar toch niet blog.
Ze zitten gevangen in mijn hoofd.
Zinnen.
Concepten.
Flarden.

Billen. 
Weet je waarom ik nooit dikke billen wil?

Zomerdag. 
Langgerekt fiets je achter me aan. Ik ga sneller. De zon in mijn gezicht.

Ik begin er wel aan, maar maak ze niet af.
Het leven komt tussendoor. 
Onzin. Ik weet het.
Maar als straks.
Of als eerst.
Maar.
Als. 

Nee.

Morgen schrijf ik een blog voor je, beloof ik.
Mijn schoonvader lacht.
Mijn lief ook. Ze kennen me. 

Ik kom er altijd weer op uit.
Schrijven.

Hoezeer het leven ook tussendoor komt.
Of twijfel. Gedoe. Onzekerheid.

Ik heb toch mijn woorden en verhalen. 
Dat zei kleine man deze week toen hij vertrok naar beste vriend T. en ik hem vroeg of hij nog iets wilde meenemen.

Mooi, knikte ik tegen zijn al lang om de hoek verdwenen rug. 
Een waarheid voor mijn voeten.

Dus hier is ie dan, lieve H.
Een blog voor een begin?