Je was onze eerste gezamenlijke beslissing. En maakte van zijn huis ook een beetje mijn huis. In de afgelopen jaren heb je heel wat meegemaakt. Middagdutjes, poezennagels, kussengevechten, vrijpartijen, wijnvlekken, koekkruimels en springende kinderen. Het was je aan te zien. Je stond uitgeblust in de hoek. De kussens weigerden nog op hun plek te blijven ondanks de wekelijkse kloppartij van onze lieve N. Zodra zij haar hielen had gelicht, zakten jullie snel weer onderuit. En de opa's en oma's mopperden omdat - als ze eenmaal zaten - nooit meer uit je kwamen.
Je had echt je beste tijd gehad en toch was het even vreemd toen je vandaag werd verruild voor een nieuw exemplaar. Ik aaide over je
stukgekrabde rug en dacht aan de voorbije jaren. Aan hoe kleine man als baby precies op het kleinste kussen paste en poes daar dan naast ging liggen. Aan de vele gesprekken met lief en met vriendinnen, met onze voeten opgetrokken. De eindeloze zondagochtenden met krantje, de filmavonden waarop we alle vijf moeiteloos naast elkaar pasten. Ik weet het, je bent een bank. Maar toch...
Dag lieve oude vriend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten