Barmhartigheid

Als de wereld te hard binnenkomt - lees vluchtelingen die verdrinken en de harde reacties die daarop komen - trek ik me het liefste terug in mijn eigen kleine wereld. Krant blijft ongelezen en de tv blijft uit. Het is niet de oplossing. Wel een filter. Ik besef des te meer hoe gezegend we zijn in Nederland als ik mijn drie kostbare schatten zie lachen, keten en slapen. De zorgeloze tijd die ze doorbrengen tussen school, thuis, vrienden en de allerliefste opa's en oma's.

Het is maar net waar je bedje staat. Zuiver toeval. Hebben we niks voor hoeven doen. En daar hoeven we ons dus ook niet op voor te staan. Het enige wat wij kunnen doen is af en toe in andermans schoenen gaan staan. Alleen maar in gedachten. En denken aan de wanhopige vaders en moeders daar ver weg. Aan de andere kant van de zee. Die niets liever willen dan leven. Niet eens een beter leven. Leven. Ze willen hun kinderen een toekomst geven, die ze in hun eigen land niet meer kunnen ontdekken. En bedenk dan waarom je besluit jouw leven en dat van je kinderen in de waagschaal te zetten. Dat is wanhoop. Van de donkerste soort. 

Afgelopen zondag kwamen 800 vluchtelingen om. Verdronken op de Middellandse zee.  Daarmee staat de teller op 1.600. 1.600 mensen die dit jaar de overtocht waagden om te leven. Maar het niet overleefden. 

Geen dag van rouw. Geen nieuwsonderbreking. Geen noodplan. In Nederland is de politiek druk met bed, bad en brood. Want ons land is al zo vol. Ons land waar toevallig onze wiegen stonden. Puur geluk. Maar online zie ik vooral veel ongelukkige mensen. En harde en kwetsende woorden. Hun harten en hoofden zijn leeg. Niet te redden ook al leven ze.

Vanavond steek ik een kaarsje aan. Voor een betere wereld. Voor barmhartigheid.