Ik ga op reis en ik neem mee...

Ik zou willen dat ik een nonchalante reiziger was. Ongeveer zoals mijn lief. Hij reist regelmatig voor zijn werk en lijkt daar niet bij stil te staan tot de avond voor zijn vertrek. Dan slingert hij nonchalant wat spullen in zijn handbagage. Hij pakt zijn paspoort en drinkt vervolgens in alle rust nog een kop thee op de bank. Jaloersmakend!

Morgen vertrek ik met vriendin W. voor een paar dagen naar Spanje. Op bezoek bij vrienden S. en A. Geen wereldreis dus. Geen groot avontuur (behalve dan dat W. en ik de weg van Barcelona naar Lledo moeten zien te vinden in onze gehuurde auto). Toch zoemt al het hele weekend door mijn hoofd dat en wat ik moet inpakken. Zondag gekeken of al mijn potentiële outfits schoon en gestreken in de kast hangen. Maandag al een voorzichtig stapeltje gemaakt in de slaapkamer én de badkamer. En vanavond dus de halve avond druk met de juiste handtas, het meest leuke maar ook lichte boek, de perfecte jas (niet te warm, niet te koud en ook niet te zwaar), het opladen van het fototoestel en het ruimte maken op mijn iphone voor nieuwe foto's (check, dubbelcheck).

Natuurlijk ik weet het, met je paspoort, ticket en pinpas ben je in principe klaar om op reis te gaan. Maar dat is theorie. In praktijk ben ik pas gerust met het juiste aantal spijkerbroeken, slimme combinaties en dat paar slippers en die bikini voor de zekerheid. Nonchalant? Allesbehalve! Sterker dan ik? Al mijn hele volwassen leven.

Eenmaal op reis dan komt het goed...