In de lappenmand

Het klinkt zo gezellig: in de lappenmand liggen. De werkelijkheid is daarentegen net zo ongemakkelijk als de oorsprong van het gezegde: liggen in de mand met verstelwerk ofwel lapjes die nog vermaakt moeten worden. In dat te kleine mandje met stoffige lapjes lig ik nu een week. En ik ben er wel klaar mee. Maar dat maakt geen indruk. Na twee dagen alleen maar op bed, lukte het me op dag drie te verplaatsen naar de bank. Dat gaat de goede kant op. Denk ik.  Maar prompt raak ik mijn stem kwijt. Met een keel van schuurpapier en hoestbuien die in het bejaardentehuis niet zouden misstaan, verschuil ik me maar weer in bed. Hoe cynisch. Deze plek die gedurende weken van drukte op het werk, hollen en vliegen en te vroege wekkers het walhalla lijkt (als ik gewoon eens kon blijven liggen met boeken, thee en de afstandsbediening...) heeft al haar aantrekkingskracht verloren. Naar buiten wil ik. Met mijn (niet verstopte) neus in de wind.

'Houd je ook nog van me als ik ziek ben?', vraag ik mijn lief met gevoel voor drama. Hij schenkt me een glimlach die op vele manieren te interpreteren is. Tenminste, als mijn hoofd niet zo vol met watten zou zitten. Met opgetrokken wenkbrauw snuif ik naar hem om vervolgens weer vijf minuten in een hoestbui te belanden. Het is duidelijk. De romantische liefde en griep gaan niet samen. Zoals heel veel dingen niet samen gaan met griep.

Gelukkig heb ik Rudolph. Hij zorgt er deze week voor dat mijn humeur niet al te ver beneden het nulpunt zakt en mijn portie medelijden geen al te grote afmetingen aanneemt. Met mijn neus diep onder mijn dekbed of dekentje op de bank, kookt Rudolph de heerlijkste gerechten voor me. Makkelijke maaltijden, taarten, ovenschotels, liflafjes. Hij schrikt niet van mijn snotneus en lacht me ontwapenend toe vanachter zijn keukenmachine. 24kitchen is mijn medicijn deze week en Masterchef, waarin amateurkoks de meest onvoorstelbaar lekkere dingen koken.

Ik heb geen trek, dus ook geen frustratie dat al dat lekkers niet bij ons op tafel staat. Uitstekende combinatie: griep en kookprogramma's. Manlief kijkt het berustend aan: 'Je vindt het echt leuk he' terwijl op de buis het rode, groene, gele en blauwe team in de Sahara een Oosterse maaltijd bereiden voor VIP-arabieren in tenten. Snuiven durf ik niet meer en praten lukt niet, dus ik knik minzaam terwijl ik naar de theepot wijs en daarna naar mezelf. Vijf minuten later heb ik een dampende kop gemberthee met honing voor me staan. Hij houdt nog steeds van me. En volgende week vindt hij me ook vast weer aantrekkelijk.

Lang leve Rudolph!

Tijd voor iets anders

Ik ben van blond naar bruin. Wat betreft haar dan. (Hoewel ik niet zo snel iets anders kan verzinnen wat van toepassing zou kunnen zijn...) Maar van blond naar bruin dus. Best een hele stap als je bedenkt dat ik al mijn hele leven blond ben. Van een natuurlijk blondje tot een geholpen blondje (dat klinkt naarder dan het is). Maar blond. Altijd. Tot gisteren dan. Na een dag ziek op bed te hebben gelegen en al weken een herfstblues op komst, belde ik de kapper. Tijd voor iets anders. En anders is het. Als ik mezelf in de spiegel zie, moet ik nog een keer kijken. Wat een ander gezicht! Er verschijnt vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Blondes have more fun. En brunettes? Ik zal het gaan ontdekken.