Imagine

Ze willen niet uit mijn hoofd. De beelden. De geluiden. De twee mannen in het zwart. De politie-agent op straat die om genade vraagt. Tevergeefs. De oorverdovende schoten. Wat zijn het er veel. Als een slechte film draaien ze in mijn hoofd. Ik schep moed uit de massale verontwaardiging die in vele vormen tot uiting komt. De prachtige, grappige en scherpe cartoons, die uitbeelden waar woorden tekort schieten. De mensen op straat en de potloden die ze boven hun hoofd houden. De ontelbare Charlies en ontroerende Ahmeds die opstaan en zich laten zien aan de wereld. Het troost me maar sust mijn angst niet. Want het is niet genoeg om een einde te maken aan blinde haat en oneindige domheid. Was het maar waar. Dat liefde alles overwint. De zucht naar macht. Geld. Geloofswaanzin.

De oplossing is ontwapenend simpel. We ontwapenen de wereld. Alle wereldleiders die de mars meeliepen in Parijs geven het goede voorbeeld. We laten zien wat moed is en verschuilen ons niet langer achter wapens. We doorbreken de cirkel van angst en het rad waarin we al eindeloos draaien. Elk individu levert zijn wapens in. In ruil voor pen en papier. Voortaan gebruiken we onze stem voor de strijd. In het ergste geval onze vuisten. De wapenindustrie wordt stilgelegd en legt zich toe op het produceren van pleisters. Pleisters met plaatjes. Zodat volwassenen weer het kind in zich ontdekken. En als je denkt dat het onmogelijk is. Denk dan nog eens goed. 

Imagine. It isn't hard to do...