Blog voor mijn lief

Niet gelukt, maar gisteren vroeg eigenlijk om een blog. Een blog voor mijn lief. Omdat hij de allerliefste is, mijn allerliefste. Twee dagen per jaar zijn moeilijk voor hem en een van die twee dagen was gisteren. De ophaalbrug staat omhoog, maar toch probeert hij me uit te leggen hoe het voelt, als ik hem ernaar vraag. Maar woorden zijn soms onhandige wezens. Ontoereikend om een vulkaan in je hart te omschrijven. Nog ontoereikender om een vulkaan tot bedaren te brengen.

Dat hoeft ook niet. Want hij is sterk. Sterk maar alleen in zijn verdriet. Daar hoef ik me geen zorgen over te maken, stelt hij me gerust. Daar heeft hij zich al lang geleden bij neergelegd. Verdriet brengt mensen dichter bij elkaar. Vaak ook niet. Ik sta er met mijn neus bovenop en zie het gebeuren. Hij draagt het alleen. Als een trouwe metgezel die niet langer al het andere overschaduwt. Gelukkig maar. Behalve dan op die twee dagen.

Hij geeft me een kus en gaat ervandoor. Alleen zijn is soms fijner als je ook alleen mag zijn. Alleen met zijn gedachten en herinneringen... ik weet het niet. Als ik mijn ogen sluit, zie ik hem staan op de plek waar hij wil zijn. Ik vloek. Teveel verleden tijd. Alleen nog maar verleden tijd. Tijd heelt alle wonden. Het is niet waar. Niet altijd. Niet alle. Sommige wonden blijven. En misschien is dat niet erg, omdat ze het meest tastbare bewijs zijn van datgene wat je bent kwijtgeraakt.

Als hij terug is, gaan we alweer weg. Een verjaardag. We vieren het leven. Bitter sweet. Het laatste, volgens mijn lief, die elke afleiding op deze dag omarmt. In een kamer vol visite kijk ik naar hem. Mijn allerliefste lief. Kon ik maar. Maar dat kan ik niet. Al het andere wel. Met heel mijn hart.