Zwemles

Je allereerste zwemles. Na een halfjaar op de wachtlijst te hebben gestaan, mag je beginnen. Je hebt er zin in en telt samen met mij de dagen tot de eerste les. Je kan niet wachten zeg je 's ochtends bij het ontbijt maar als ik je 's middags van school haal, kijk je bedenkelijk. "Misschien was het toch niet waar, mama, die zwemles. En gaat het niet door." Ik vertel je dat het echt doorgaat, dat ik begrijp dat het spannend is, maar dat ik erbij ben en dat je zult zien hoe leuk het is als je eenmaal in het water ligt. En daar lig je een uurtje later. Je barst bijna uit je zwembroek van trots. Als een spons neem je alles wat de juf zegt in je op. Je zet je motor aan als je met je hoofd onder water bent en probeert ook je ogen open te houden.

Ik zit aan de kant en ben ontroerd. Ontroerd om hoe serieus je het neemt. Ontroerd om hoe bescheiden je bent en je voorzichtig aansluit bij de rest van het groepje. Ontroerd om de trotse blik in je ogen. Wat ben je lief en groot en klein tegelijkertijd. Na het douchen, sta je te klappertanden. "Koud mama, koud!" "Kom", zeg ik en pak je hand, "dan hollen we naar de kleedkamer." "Hollen mag niet mama", vertel je me. Mijn lieve kleine spons. In de kleedkamer wrijf ik je warm in de te grote handdoek. Alweer een mijlpaal. Je eerste zwemles.