Je ziet er moe uit. Ze keek in de spiegel en trok gedachtenloos de denkrimpel tussen haar wenkbrauwen glad. Zo, beter. Geen denkrimpel ook geen gedachten. Ze moest lachen. Als dat toch eens waar kon zijn. Met een blik op het kleine klokje naast hun bed, rekende ze uit dat ze nog tijd had voor een kop koffie. Ze schoof de ochtendkranten opzij en zette zijn espressokopje op het aanrecht. Met aandacht. Ze zag hem zitten daar. Een denkrimpel, net als zij. Maar minder ijdelheid. Ik hou van je. Hij had het miljoenen keren tegen haar gezegd, maar toen hij het gisteren uitsprak voelde het vreemd.
Ze was blij met de stilte in huis. Hij had niet alleen een groot lijf, ook zijn liefde voor haar vulde de ruimte. Tot in elk hoekje. Soms schoof ze de ramen open. Op zoek naar lucht, die ze in kon ademen. Heel even maar. Een koukleum was hij. Haar blik verzachtte. Hij was niets veranderd in al die tijd. Toen ze net samen waren, nam ze zijn handen onder haar warme oksels als ze samen door de kou naar huis waren gefietst. Dat gevoel! Dat zeker weten! Haar lichaam ontspande even om snel weer aan te spannen. Wat was zij veranderd. Niet erg, stelde ze zichzelf gerust. Of toch?
Wat was het antwoord? Wat was de vraag? Dat laatste wist ze, ook al had ze hem nog nooit hardop uitgesproken. Dat leek hem weerbarstiger te maken, opstandiger, als een puber die zich de mond niet laat snoeren. De puber die zij nooit was geweest, laat staan opstandig. Geboren voor het geluk. Zo leek het. Ze was er zelf in gaan geloven. Hoofd had er een handje van overtuigender te zijn dan Hart.
Terwijl ze haar koffiekopje naast zijn espressokopje op het aanrecht zette, bekeek ze het. Dagelijks geluk bevroren in een beeld. Iets uit het verleden. Over het antwoord ging ze nadenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten