Weer op de fiets droomde kleine man dat hij vriend F. was. Omdat vriend F. iets van Lego had dat hij zo graag wilde hebben. "Maar als je vriend F. bent, heb je ook een andere moeder." "Wat geeft het?", kwam het weinig invoelende antwoord van achter mijn rug. "En dan heb je ook geen zussen", probeerde ik. "Maar wel een broer", kaatste het mormel terug. "Wel een vervelend broertje", hoorde ik hem er achteraan bedenken. Het bleef even stil. Gelukkig, dacht ik. Maar helaas ging het hardop dromen over het begeerde Legospul verder. "Dus jij wilt liever iets van Lego dan je eigen moeder?", slingerde ik dreigend en weinig pedagogisch naar het hoofd van jongste. Geen antwoord. De zon scheen maar een wolkje bleef boven onze fietsen hangen.
Eenmaal thuis geen tijd om te mijmeren over moeders en zonen want het andere kind was haar tas vergeten. Haar hoofd had ze bij zich, die zat vast. Gelukkig, dat scheelt ons een hoop tijd elke dag. Terug naar IJskoud de Beste terwijl het wolkje boven onze auto bleef hangen. Maar daar stond tas, verstopt tussen al het lekkers en de zon brak weer door. Snel naar huis en koken voordat lief en oudste hongerig binnen zouden vallen. Bloemkool Tandoori... Vast en zeker heerlijk als Pauline het maakt, maar... Als vier opstandige pubers lieten we lief beduusd achter voor een patatje aan het IJ. Wat geeft het? In de auto ging het over Karma, beeldend en licht ongeduldig uitgelegd door oudste aan middelste.
De terug gevonden tas en het onverwachte patatje waren goed karma, concludeerde middelste, terwijl ze zichtbaar genoot van haar variantje oorlog. Zou het?, dacht ik, terwijl ik uitkeek over het IJ en drie kinderen op een schommelbank.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten