Een stukje hemel

We zitten in de bioscoop, lief en ik. En omdat het vrijdagochtend is, voelt het alsof we spijbelen. We komen voor Freddy Mercury, muzikale en onvergetelijke held. Op verjaardagen spelen we wel eens het spelletje wie je nog graag zou zien optreden en dan is Queen mijn antwoord. Met Freddy natuurlijk. Voordat het licht uitgaat in de zaal, wrijft lief me nog maar eens in dat hij ze live heeft gezien. In 1986. "Toen de lucht nog schoon en de seks nog vies was", grap ik. Maar dan begint de film en meteen al goed als de gitaar van Brian May klinkt in de 20th Century Fox intro. "Die bouwde hij dus zelf, die gitaar", fluistert Wikipedia-lief in mijn oor. "En daarom herken je het altijd." Ik pak zijn hand vast en daar gaan we. Ruim twee uur lang worden we ondergedompeld in het verhaal van Queen en geloven we voor even dat Freddy still alive and kicking is.

De hoofdrolspeler zet een extravagante en tegelijkertijd bescheiden en lieve man neer, die één ding zeker wist, dat hij een performer was. Hij was op de wereld om het publiek a piece of heaven te geven. En dat heeft hij gedaan. On stage voor wie het heeft mogen meemaken. En nog altijd met zijn muziek. Met hun muziek. Want Queen bracht vier talenten bij elkaar die het beste in elkaar naar boven brachten. A family, zoals ze het zelf noemden, die altijd met elkaar verbonden bleven ondanks de gekte die roem met zich meebrengt.

Queen maakte muziek voor degenen die er niet bij hoorden. Omdat zij er niet bij hoorden. De wereld ging ervoor door de knieën, wat zegt dat. En nog steeds. Als de film is afgelopen, willen we nog even in het donker blijven. "Had jij ook steeds kippenvel?", vraag ik. Lief knikt, "en drie keer tranen".

Dat is wat muziek doet. Het laat je een stukje van de hemel zien. 's Avonds horen we dat Radio 2 de top 2000 van 2018 bekend heeft gemaakt.  Bohemian Rhapsody met stip...  wat anders. Denk jij bij dit nummer ook altijd dat je kunt zingen?

PS. Zien dus die film!