Tranen in Rotterdam

We waren twee dagen in Rotterdam. Met de hele familie in zeemanshotel Santa Maria. Voor ons een familiekamer en de opa's en oma's in een kamer voor twee. De tweedaagse trip was bijna niet doorgegaan omdat we stuk voor stuk waren geveld door een hardnekkig buikvirus dat onze nachten had gebroken. Alleen middelste was fier overeind gebleven. Kleine man was ermee begonnen en pakte dapper het staartje mee. Op de ochtend van vertrek kwam zijn ontbijt eruit waarop hij een halfuur later prinsheerlijk voorin de auto - met spuugzak binnen handbereik - naar Rotjeknor toog. Het ging snel beter met hem, terwijl hij af en toe triomfantelijk naar ons op de twee krappe achterbanken keek.

Vanuit ons Scheepvaartkwartier verkenden we de stad. De indrukwekkende markthal, waar voor ieder wat wils was. Met de watertaxi naar de kop van Zuid over de hoerenloper naar Katendrecht op zoek naar de SS Rotterdam waar oudste en middelste Kate en Leonardo naspeelden op het dek. De zon brak door en we mijmerden aan het lege zwembadje over vergane tijden tot onze buiken rommelden en het tijd was om aan te schuiven aan het diner in Hotel New York. Voor de lekkerste pasta met ballen ooit, aldus kleine man. We lieten het ons smaken en eindigden de dag (zoals elk uitje) in een speeltuin, waar de kinderen nog even stuiterden terwijl wij genoten van hun silhouetten tegen de Maas.

De volgende dag was al net zo fijn. Samen slapen op één kamer en ontbijten in het hotel. Wandelen naar het Park in de buurt waar de Euromast ons lonkte en we ondanks hoogtevrees aan mijn kant van de familie toch even later in de toren omhoog zoefden. Daarna gingen we aan boord van een bus die ook een boot bleek te zijn, plus Rotterdamse gids die ons niet alleen bijspijkerde over de bijnamen die Rotterdammers aan alles geven maar ons ook bijna in ons broek deed piesen van het lachen. Daar moesten we even van bijkomen en dat deden we met een tosti in het prachtige Parqiet. Binnen, want terwijl de bomen in het park rood kleurden, begon het voorzichtig te regenen om vervolgens met bakken uit de lucht te vallen. Wat een mooi excuus was voor de fototentoonstelling in de Kunsthal. En terwijl de kinderen brillen knutselden snoven de volwassenen wat cultuur.

Moe gesnoven en geknutseld besloten we nog een afzakkertje te nemen in café Loos. Met een biertje, warme chocomel, wijntjes, bitterballen en een appelpunt besloten we dat de trip geslaagd was. Terwijl we proostten, begon kleine man te huilen om niet meer te stoppen. Met gevoel voor drama snotterde hij dat hij wilde blijven in Rotterdam en nooit meer weg wilde. Hij had nog lang geen genoeg van de pasta met ballen, de supergave watertaxi en de bootbus. We kregen hem niet getroost en toen de barman bezorgd kwam vragen wat er aan de hand was moesten we het vertellen.
"Hij wil niet weg uit Rotterdam", legde ik uit.
"Dat snap ik", was het antwoord en een bulderende lach toen ik er beteuterd aan toevoegde dat we Amsterdammers waren.
"Dan is er vast iets misgegaan in de opvoeding."

Lang leve de watertaxi!