Bofkont

Vrijdagavond zei ik nog vertwijfeld tegen mijn lief: "ik denk niet dat ze wat gaan doen" Toen hij me vervolgens serieus nam en vroeg of hij eens moest polsen, had er natuurlijk een alarmbelletje moeten gaan rinkelen. Maar nee hoor. De volgende dag reed ik naar mijn moeder voor de 2e trouwjurk passessie. Zouden ze in de voortuin? Maar nee hoor, de enige in de voortuin was mijn moeder die me vertelde dat we moesten opschieten omdat we anders te laat kwamen. In de auto zei ik vertwijfeld tegen mijn moeder: "ik denk niet dat ze wat gaan doen". "Denk je dat echt?", was haar antwoord. "Moet ik eens gaan polsen?" Opnieuw geen alarmbelletje. In de bruidswinkel was het druk. Ik was blij dat we nog een keer gingen passen want ik was wel wat kilootjes kwijtgeraakt de afgelopen weken. Op naar de paskamer toen er ineens vijf vriendinnen vanachter een rek trouwjurken tevoorschijn sprongen: "SURPRISE!" Mijn hart zakte drie verdiepingen en ik voelde me schuldig en blij tegelijk. Ze doen wat! Terwijl ik al mijn lieve vriendinnen omhelsde, zei ik: al gaan we nu alleen nog koffie drinken.

Maar niks koffie. Wel met blinddoek om de auto in om vervolgens te belanden in een soort loods, oog in oog met mijn allereerste liefde. Het is je exen-dag, pestten mijn vriendinnen me. Maar ik wist (hoopte) beter. Mijn eerste liefde was inmiddels al heel lang fotograaf. Een halfuurtje later stond ik opgemaakt en in de krul te poseren voor een serieuze fotoshoot. Aan alles was gedacht, een tas vol kleding, een visagiste en natuurlijk prosecco. Vriendin W. en vriendin T. hadden het tot in de puntjes geregeld. En ik nog wel twijfelen... Mijn schuldgevoel dronk ik weg en overmoedig lachte ik naar de fotograaf uit mijn verleden. "Ik ben zeker niks veranderd in die 21 jaar", lachte ik nog iets overmoediger. Hij knikte oprecht van niet. Om er vervolgens aan toe te voegen dat ik vast een cursus had gevolgd. Een cursus? "Ja, zodat je niet meer zoveel praat als vroeger. Ik kreeg vaak kortsluiting in mijn hoofd." En ik herinnerde me inderdaad de gezellige babbelaar en de afwezige dromer. Een onmogelijke combinatie. Een glimlach onderdrukkend dacht ik aan mijn lief, die zo mogelijk nog meer babbelt dan ik.

Na nog met alle vriendinnen en de fotograaf op de foto te zijn geweest, stapten we weer in de auto. Zonder blinddoek deze keer en heel nieuwsgierig. We stapten op de pont naar weer een andere geliefde: Amsterdam. Daar stonden nog meer vriendinnen. En ze kwamen allemaal voor mij. Op de wallen gingen we van de wal in een sloepje. Daar stroomden de eerste tranen. Lieve woorden en foto's vol herinneringen kwamen voorbij. Nog maar een prosecco. In de jordaan gingen we van boord. Dos!, riep ik opgewonden. En ja, we gingen tapas eten bij Dos. De Spanjaard in de straat waar ik zoveel jaren had gewoond en zo vaak had gegeten. Nog een foto voor mijn oude huis en daarna lekker eten, drinken, praten en lachen. En nu zingen en dansen, riep vriendin I. om een uur of één. Maar waar? Het werd gewoon het café waar ze speciaal voor ons op verzoek draaiden tot de allerlaatste ronde. En eenmaal een beetje draaierig in de taxi, bleek het nog niet voorbij. Voor het hotel met de kunstkoe mocht ik uitstappen. En op de kamer nog een laatste fles prosecco voor we om half zes ons bed inrolden. Waar ik nog heel even wakker lag en glimlachend besefte wat een bofkont ik ben. Een bofkont met zulke vriendinnen!

Bron: www.foksuk.nl