Slappe lach

Manlief ligt in bed en begint te proesten. Hij leest Claudia de Breij. Nog een proest. Ik raak nieuwsgierig en draai me om. "Lees eens voor." "Neeeheee", terwijl hij aanstekelijk lacht. Ik begin automatisch al mee te lachen en probeer mee te kijken op het e-book. "Lees nou even voor of zeg waar je bent dan herken ik het vast." Piepend van de lach probeert manlief voor te lezen: "Gewoon loslaHAHAHAHAHAten zegt de masseur... terwijl er een druHAHAHAHApeHAHAHAHAl uit mijn neus op de grond valt." Hihi, die ken ik. Gewoon loslaten en voor ik het weet laat ik een hele school los... Gierend van de lach proberen we elkaar de column te vertellen, terwijl we Claudia zien liggen met haar gezicht klem in het kussen van de massagetafel (en verdomd dat je neus er altijd van gaat lopen) Manlief kan inmiddels geen zin meer afmaken en huilt van het lachen. Ik hik mee tot mijn buik er pijn van doet. Als de storm is gaan liggen en ik alweer bijna lig te slapen, hoor ik; "oké, deze moet je ook nog even horen..."

Dingen waar ik blij van word:
* mensen ontmoeten die iets nieuws vertellen
* mensen ontmoeten die iets vertellen
* mensen ontmoeten

Lang leve Claudia!

Mijn favoriete boek toen ik zwanger was